ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Kendinle tüm dünya arasında uçurumlar

ve alevden cehennemler kaynatan

bir yalnızlık içinde, 

aslında herkes gibi yaşıyorsun,

karanlıkta,

bir derinin temasına muhtaç çıplaklık

ve kendi kaderinden bir ayna uzaklıkta...

Oysa ki var olan her insan sensin,

tüm toplum, tüm uygarlık, dinler, tanrı...

Kendinin en iyi arkadaşı,

en büyük düşmanı,

güvenilmez sırdaşı...

Bunun dışında kalan tüm insanlar,

dağlar, bulutlar, yağmur tanesini yaratan toz, kozalak çıtırtısı,

dairenin düz kenarı, alevin mavi nefesi

ve akan dere üzerinde süzülen kız böceği

manzaradan ibaret...
Kendini düşmeye bırakmayı dene o halde;

belirsizlik çukuru da denilen

zamanı büken bir tavşan deliğine örneğin,

tüm güvencelerini,

tüm bildiklerin ve yaşanmışlıklarını bırakıp

yeni bir adımla... 

Ola ki.

Gösterebilirsen bu özgüveni,

özgürlüğe kavuşmuşsun demektir, kutlu olsun.

Yeryüzünün maddi manevi

hiçbir yasasına uymam gerekmez artık.

Düşeceğini sandığın karanlık

aslında evrenin rahmidir.

Yıldızlarla birlikte düşer

galaksilerle dans edebilirsin artık... 

Velhasıl vakit geceye yakın ve

birazdan uzanacağın, 

düştükçe içine çekileceğin 

 ve uykuda öleceğin için bu sevinç.

Sonra sabah olacak elbet bir yerde

ve yeniden bir yaşam karşılayacak seni

yani belirsizlik güzel,

  uyumak güzel,

sonunda uyanacağın için... 

Sabahın gelmesi istiyorsan 

en kestirme yolu uyumak... 

Peki ölüler hayata dönebilirler mi yeniden?

Kitapların kutsal sayılanları hayır dese de bu türlü 

sen geceyi dinle yine:

o evet diye haykıracak sana

kapanırken gözlerin...