DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Zıtların,

aslında ayna görüntüsü olduğundan

bahsedeceğim bir gün sana

ve ölümün iyileştirici gücünden,

ölüm farkındalığının

yaşamı anlamlı kıldığından...

Ve bir gün Beşir Fuat 'in hikayesini

dinleyeceksin benden

ve hatta hikayenin

kendi kanını mürekkep ettiği kısacık finalini... 

Hiç bir ölüm

bu kadar serin karşılanmayacak

morfin ve dört yerinden kesilmiş bileklerin ardında... 

"Ameliyatımı icra ettim. 

Hiçbir ağrı duymadım.

Kan aktıkça biraz sızlıyor.

Kanım akarken baldızım aşağıya indi.

Yazı yazıyorum,

kapıyı kapadım diyerek geri savdım.

Bereket versin içeri girmedi.

Bundan daha tatlı bir ölüm tasavvur edemiyorum.

Kanasın diye hiddetle kolumu kaldırdım.

Baygınlık gelmeye başladı.

Arzu ettim ki

bir insanın öldüğünü

ve ölürken neler duyup

hissettiğini bildirmek suretiyle

insanlığa bir faydam dokunsun... "

Giderken neler hissettiğine dair

kısacık bir mektup... 

Veda mektubu gibi değil... 

İntiharın lanetlendiği bu topraklarda,

daha sonra unutturulmaya çalışılacak bir adamın

çocukça merakı

ve basit bir deneyi gibi daha çok...

Hayatta bundan fazlası değil zaten... 

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Uykusuz bir gecenin ardından

izlediğin penceren

yıldızlarla dolu olacak

ve bu kez

dağların ardında görünen

şairlerin sevgilisi dolunay değil,

incecik bir hilal olacak

maviye çalan eflatun kavisiyle...

Oysa sen en çok

yeniayı seveceksin

yeniden doğumu temsil eden;

gelişen, büyüyen,

altın yaldızla boyalı,

kaçınılmaz karanlığı silecek... 

Bitimsiz bir sonsuzluk hissi olacak

yaşayacağın,

önündeki sonsuz evrene daldıkça;

hiç bitmeyen,

hiç geçmeyen bir şimdiki zamanın 

kristalize ve

ılık varlığıyla sarmalanacak ruhun...

İçinde,

ulaşılması zor

ve sadece bu anlarda sesi duyulabilen,

başkalarının biçimlendiremediği

'Sen' le konuşacaksın:

Yakında öleceğini söyleyecek; 

tüm nefes alanlar gibi,

"o halde korkmanın gereği ne?
Bir işe yaramayacak ki

ve örneğin bir kalp krizi olacaksa buna sebep,

korku bunu engelleyemeyecek ki...'' 

"en iyisi" diyor,

"elinde kalan saatleri keyifle geçirmek, 

şimdiye kadar yapmadığın şeyleri yaparak...''
Ve hatırlamak,

'hayatının çok küçük bir kısmının

mutlulukla geçeceğini

ve geriye kalan kısmının

bu kısacık anları hatırlayarak...'
sadece bu...

PAZAR:

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Kendini

herkes gibi olmaya zorlaman

asıl sebebi olacak

deliliğinin...

Tanrının dağlarına bak oysa; 

ormanlarındaki hiçbir ağacın

tek bir yaprağının bile

bir diğeriyle aynı olmadığını fark edeceksin...

Hiçbirini aynı yaratmadığı halde Tanrı,

onlar

farklı olmayı

delilik sayacaklar...

   Normallik dedikleri şey onların,

'onların fikir birliğinden'

başka bir şey değildi oysa...

Yani onlar,

bir şeyin doğru olduğunu düşünecek

ve o şey

doğru ve normal kabul edilecek,

unutma...

   Demem o ki;

Einstein, Beethoven,

Van Gogh ya da Wagner

senden önce dünyaya gelen delilerdi aslında...

   Velhasıl

basit bir melankoli sebebiyle

kendini öldürebilecek

insanlar tanıyacaksın;

onların deli diyeceği...

Oysa ki böyle bir şey yapmak için 

tescilli bir deli olması gerekmez insanın...

   Aksine;

sağlıklı ve

haklı olması

yeterli bir sebeptir...

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Sana anlatacağım peri masalları da olacak elbet

fakat olabildiğince gerçek olacak bunlar yine...

Hayatı tozpembe gözlükler yerine

en acı renklerin spektrumundan,

yıldız ışığıyla aydınlanmışçasına

ve elimden geldiğince çıplak

önüne sermeye çalışacağım yine...

Bu masalım ilişkiler hakkında olacak

ve acımasız görünse de

beraber kalabilmenin

ne kadar düşük bir ihtimal olduğunu

göstermek olacak tüm amacım

ve elbet mutlu olman...

Günlerden bir gün;

beyaz atlı prensler kadar yakışıklı bir adam,

güzeller güzeli kadına nihayet

''Benimle evlenir misin?''

diye soracak...

    Ve kadın tüm kalbiyle

''Hayır''

diyecek ona olması 

ve aşkın gerektirdiği gibi...

   O günden sonra kadın

hep mutluluk içinde yaşayacak;

rahatça alışverişe gidebilecek,

arkadaşlarıyla dilediği gibi vakit geçirebilecek,

her zaman temiz ve düzenli bir evi olacak,

kimsenin arkasını toplamak zorunda olmayacak yani...

   Hiçbir zaman

beğendirmek zorunda olduğu

yemekler pişirmek zorunda kalmayacak her öğüne ayrı,

her zaman giysi

ve ayakkabılarla tıkabasa dolu

bir gardrobu olacak

kimsenin şikayet etmediği,

canı nasıl isterse ya da bünyesi;

yani kah zayıf kah şişman

tüm diyetlerden muaf olacak gönlünce...

Ve en önemlisine gelirsek;

hiç aldatılmayacak hayatı boyu...

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Yalnız olduğunu hissettiğinde

ilk işin kafanın içini boşaltmak olacak;

tıpkı karanlanmış bir sayfayı

tertemiz siler

ya da masanın üzerini temizler gibi: 

Tüm gereksizleri atacaksın cesurca

ve çekinmeden

sonra kalanları yeniden yerleştireceksin ferahça...

Yenilenmiş hayatında artık,

yeni arkadaşlar edinecek

ve bilge olabilmek için

deli olmak gerektiğini öğreteceksin onlara... 

Doğru davranışların el kitabını

olduğu gibi izlemek yerine

kendi yaşamlarını,

isteklerini,

maceralarını keşfetmelerini,

kısaca

'yaşamalarını'

söyleyeceksin onlara

Nietzsche'nin Deccal'i gibi... 

Müslümanlara Kuran'dan,

Hristiyanlara İncil'den, Yahudilere Tevrat 'tan

ve Ateistlere Aristo' dan

örnekler vereceksin... 

Dünyadaki varlığımızın

ne anlama geldiğini çözmüş kişilerin

hikayelerini anlatacaksın onlara 

Ve tüm kitapların yazdıklarını

tek bir sözcükle özetleyebileceksin böylece;

'Yaşayın...'

günah ya da sevabıyla...
Yaşamasını bilirseniz Tanrınız da sizinle olacaktır...

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Gıpta edilecek 

ya da onlardan biriymiş gibi

görünmek isteyecek

ve belki başaracaksın bunu...

 

Ama bu görüntüyü sağlamak

kendin için yarattığın

bu imaja uygun davranmaya çalışmak

tüm enerjini tüketecek...

Bu yüzden kendin olman için gereken

enerjin asla yeterli gelmeyecek...

Dünyadaki herkes gibi mutlu olmak için

başkalarına ihtiyaç duyacaksın

yine de onlara yaranman

kolay olmayacak,

zira yüksek duvarlar örecekler aranıza
ve sen oldukları gibi,

kendileri gibi davrandıklarını sanacaksın... 

Yaşama sevinciyle dolu

ve kendi gibi birini,

seni gördüklerinde

ya dışlayacak

ya da acı çektirecekler sana... 

Boşluğa,

ölümün bekleme odasında

yalıtılmışlığa mahkum edecekler seni...
Tam anlamıyla yaşamında artık;

yaşam ve

ölüm eksik olacak...

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Yokuş aşağı koşmak gibiydi

onu düşünmek,

çocukluğun

ve yeni ayakkabılarınla;

fazlasıyla heyecan verici

ve fazlasıyla seni yoran bir

düşme korkusu...

Ve bir kibrit çakmak gibi ya da,

bir kibrit çakmak

ve alevinin seni kör etmesi

mutlak karanlık içinde...
Yine de

aradığın şeyi bulamamak karanlıkta,

yanıp biterken kibrit

parmaklarının arasında

acıdan unutmak

aradığın

ve kendini... 

Peki ya

'kadınların kitap gibi'

olduğunu söylemesi?

Hele ki

kitap okunmayan bu ülkede..
Yine de

mükemmel olduğu için

sevmeyeceksin onu,

sen sevdiğin için

mükemmel olacak o... 

Ve Bozuk bir saat gibi inatla

ve sadece onda duracak

yine yüreğin.

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Yaşamın boyunca pek çok kez fark ettin;

tanıdığın birçok insan

başkalarının başına gelen

korkunç olaylardan

sanki gerçekten üzgünmüş

ve yardım etmek istiyormuş gibi söz ederlerdi,

ama işin gerçeği,

başkalarının acılarından zevk aldığımızdır,

çünkü böylece

kendimizin mutlu

ve şanslı olduğuna inanırız... 

Bu şartlarda,

varoluşumuzun bu kokuşmuş çöplüğünde  

oturmuş

değerli varoluşunu sürdürmek uğruna

nefes almayı sürdürüyorsun.

Oysa var olmaya devam etmek için

hiçbirimizin hiçbir,

ama hiçbir sebebi yok anla...

Ve hiçbir zaman

insanlara

özellikle de kendine

kötü davranarak

onları düzeltemeyeceğini... 

Ve şu an bizzat

bileklerini keserken yani 

nefret ettiğin birini öldürmeye çalışıyorsun,

içinde başka,

sevebileceğin Sen'ler olduğunu

ilk kez sezerken...
 Başkalarının trajedisinden

zevk almadığını fark ediyorsun örneğin gururla 

ve o kitabı hatırlıyorsun 

incecik çelik tenine değmek üzere

ve bir damla göz yaşı süzülürken yüreğine huzurla...

Kafka'nın Felice'ye yazdığı bir mektup;
"Gregor Samsa'nin huzur içinde öldüğünü"

yazmış Kafka...

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM:

 *pazarları dükkan kapalı :)

3. VE SON BÖLÜM:
KİTAP DÜNYASI PROGRAMI, BETÜL BAŞAR HANIM'LA RÖPORTAJ
DAMDAN DÜŞENLE SOHBETLER (KİŞİSEL GELİŞİM/ PSİKOLOJİ)...

TATİLDE OLDUĞUM MERSİN, FORUM ALIŞVERİŞ MERKEZİ D&R
VE DAMDAN DÜŞENLE SOHBETLER :)

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Beyninin ön tarafına yakın bir yerde buldular onu,

dipsiz bir kuyu gibi kararsız,

ürkünç ve sinsi...

Buradan yayılıyor o korku;

en çok da 'Ben' olmayı başaramayanları içine çeken,

asıl kişiliklerine ulaşamayanların, 

içine kaygı ve sıkıntı titreşimleri yayan yer...

Adına varoluşsal sıkıntı dedikleri

zehirli yosunun yetiştiği yer... 

'Sen' olmaya izin vermedikleri için, ruhun;

soğuk bir dağın tepesinde kazara bitmiş,

fırtınaların kasıp kavurduğu,

sert kayalar arasında boy attığı için

kendisi olamamış,

doğal gelişimi engellenmiş, 

 bir kiraz ağacının gövdesinde;

 yumrular, yamukluklar ya da urlara benzer 

zavallı eklentiler oluşması gibi tıpkı,

gelişemedi ve 

kısıldı kapanına ruhun... 

Sana öğretilenlere göre,

onların istediği gibi davranmaya

o kadar çok uğraştın ki

asıl 'sen' i özgür bırakamadın... 

O yüzden ''taşkınlık yapıyorsun''

diyorlarsa arasıra  üzülme

ve hatta gerçek 'sen'i dışarı çıkarabilmek için

gerçekten neyi arzuluyorsan yap sonra onu

ve seni daha az severler diye de

endişelenmeyi bırak artık... 

Say ki ardından desinler, ne gam;

"Şarap içer,

rüzgar giyerdi her gece..."

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Karanlık ve kedilerle dolu bir sokakta

yürüyen bir çocuk gibi

dönerken evine,

korkmamak için olmalı

kendi kendine bir şarkı söylüyorsun,

fakat söylediğin şarkının

uydurma sandığın sözleri

korkutuyor bu kez seni;

"karanlık bir odada siyah bir kediyi yakalamak zordur, özellikle de odada bir kedi yoksa..."

Gizli günahların,

en yakınların

ve sevdiklerinden bile gizlediğin,

hatta her şeyi bilen yaratıcının

bulup ortaya çıkarabileceğini unutarak

kendi bilincinden dahi saklı tuttuğun

iç karartıcı sırları,

zindanların en kasvetlisine,

kendi yüreğine hapsederek ilerliyorsun... 

Merdivenleri çıkarken son gayret

televizyondaki o kızı görüyorsun

açık bir pencereden.

"Bu aksam" diyor sessizce,

"merdivenlerden çıkarken

orada olmayan bir adam gördüm...

Bu günde orada değildi...
Keşke dedim, keşke gitse...''

kapını kapayıp sıkıca orada olmayan bir aynada

saçlarını tarıyorsun

çoktan bu dünyadan göçen

ve aynadan sana gülümseyen

annen gibi...