ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Beyninin ön tarafına yakın bir yerde buldular onu,

dipsiz bir kuyu gibi kararsız,

ürkünç ve sinsi...

Buradan yayılıyor o korku;

en çok da 'Ben' olmayı başaramayanları içine çeken,

asıl kişiliklerine ulaşamayanların, 

içine kaygı ve sıkıntı titreşimleri yayan yer...

Adına varoluşsal sıkıntı dedikleri

zehirli yosunun yetiştiği yer... 

'Sen' olmaya izin vermedikleri için, ruhun;

soğuk bir dağın tepesinde kazara bitmiş,

fırtınaların kasıp kavurduğu,

sert kayalar arasında boy attığı için

kendisi olamamış,

doğal gelişimi engellenmiş, 

 bir kiraz ağacının gövdesinde;

 yumrular, yamukluklar ya da urlara benzer 

zavallı eklentiler oluşması gibi tıpkı,

gelişemedi ve 

kısıldı kapanına ruhun... 

Sana öğretilenlere göre,

onların istediği gibi davranmaya

o kadar çok uğraştın ki

asıl 'sen' i özgür bırakamadın... 

O yüzden ''taşkınlık yapıyorsun''

diyorlarsa arasıra  üzülme

ve hatta gerçek 'sen'i dışarı çıkarabilmek için

gerçekten neyi arzuluyorsan yap sonra onu

ve seni daha az severler diye de

endişelenmeyi bırak artık... 

Say ki ardından desinler, ne gam;

"Şarap içer,

rüzgar giyerdi her gece..."