ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Sokakta

ardını gösteren bir Çin porseleni,

ya da kristal kadar ince bir kahkaha duyuyorsun...
Çok gülenlerin,

yüreğinde keskin bir acı saklı olduğunu

biliyorsun kendinden

ve 'çok mutluyum' diyebilenlerin de

en çok ağlayanlar olduklarını... 

Bu yüzden yalnızlığın beli ki

zira

akıttığın göz yaşı

başka birinin gözüne değerse kör ediyor... 

Gençliğini hep karanlık bir Fırtına gözüne benzetmiştin 

içinde yer yer parlak bir güneş gezinse de

her yağmurda yıkıldı bentlerin...
O halde artık

 dostun olduğunu söylese de zaman;

tüm yaşamını yediğini,

yüreğini kemirdiğini bir düşman gibi

nihayet duyumsadın... 

Yitirdiğin her damla kanın,

onu bir tahta kurusu gibi beslediğini,

semirip ve güçlenip

tüm varlığın ve oradan da

nefes almana yer kalmayıncaya kadar

her zerreni kaplayıp boğduğunu biliyorsun.
Artık sana yer yok anlayacağın

 yolculuğun yakın... 

Güneşte kalan bir deniz anası gibi eriyip 

çözülmen bundan...
Ölümden kaçışı sevmekte buldun

ve ilk zamanlar için haklıydın da.

Ama sevmek,

sevdiğini sandığında aşkı aramak değildi,

onda bilmediğin kadim bir zamanın,

beklenmedik,

küçücük bir anında ve bir mum ışığıyla belki 

kendini bulmaktı... 

Oysa ki hiç bu kadar yoğun

kaybolmamıştın başka birinde.

Dünya yoktu onun yanında

ve zaman durduğundan,

ölüm sonsuzca uzak...
Fakat hatırladığın

ölümü hiç hissetmesen de

ölüm korkunun hep taze oluşu idi... 

Derken kendinden dışarı çıkabilmek için ölü ya da diri, 

televizyonu açıyorsun

kozan içinde uzun zaman önce terk ettiğin.

Suriye iç savaşından bahsediyor

ve ölen çocuklardan

bir tuvalet kağıdı reklamı arasında... 

Sonra televizyonu kapatıyorsun

ve savaş bitiveriyor senin için...
''Her şey görüntüden ibaret''

diyerek çoktan unutulmuş bir Mezopotamya dilinde

ağıt mırıldanıyor, 

kalkıyor

ve

tüm aynalarını siyah örtülerle kapatıyorsun...