ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

 Fiziksel varlığını

neredeyse tam olarak

hemen önünde hissedebiliyorsun;

sürekli kafanı vurduğun

uçsuz bucaksız bir katılık gibi

önünde dikiliyor...

Net bir şekilde görmeyi henüz başaramadın

ve belki çok yakın,

belki uzak olduğundan... 

Sadece çarptığın

ve bir de yolunu kestiği için

var olduğundan şüphen.

Ve bu şekilde çarpmaya devam edersen,

kafanı ve tüm kemiklerini unufak edecek

sert bir maddeden yapılmış...

Adını duydun ama,

adı; zaman...
Nadiren de olsa güneş varken,

kuşlar cıvıldar ya da

bir bebeği severken

ve aşıkken özellikle

varlığı son buluyor;

belki açık olduğu için tüm pencerelerin

ve bir sinek gibi artık 

çarpmaktan kurtuluyorsun... 

Hayvanların acıdan hıçkırmadıkları,

hastaların umutlarını yitirmeyip ve

ölülerin kötü düşler görmedikleri

bir gelecekte;

dünyanın herhangi bir yerinde

ve bir uçurumda belki de 

yıllarca haberin olmadan yaşamış birine

tüm hayatını anlatmak isteyecek

ve barışacaksın

kendin ve zamanla.... 

Uçurumun dahi

mutluluk getirebileceğini anlayacaksın

uçurumda açan tüm çiçekler gibi

ve haykıracaksın onunla,

''Evimsin ey uçurum... "