ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Yağmurla buğulanan

pencere camlarından bakınca,

kendini başka bir şehirde hissediyorsun.

Üzerinde parlak turkuaz pijaman,

ayakların çıplak, tırnakların pembe boyalı,

dokunsan ağlayacak bir şehir gibi...

İçeri vuran dikdörtgen ışığa hapsolmuş,

ellerini uzatıyorsun

avuçlarında olmayan taneciklerin

ışıkla damla damla doluşu...
Koltuğa oturuyorsun, basın öne eğik,

ellerin dizlerinin arasında sıkılı

ve kendini dinlemeye çalışıyorsun

bağışlama, ihanet, arkadaşlık, hayat,

nefes molekünde nefes alan bakteriler,

birbirine düğümlü bağlar

bağların dahi birbirine dokunamıyor olmaları... 

Sonra yatağının karanlığına sığınıp

uyumaya çalışıyorsun,

uyku kırıntıları aramak için debelenirken...

Fakat bulut gibi

sadece ellerinde nemli bir soğuk kalıyor.

Bir şeylerin farkındalığı seni daha da zorluyor;

yatağın sen şeklini almış sertliği,

bacaklarının huzursuzluğu,

kaç zamandır unuttuğun miden

bilinçli hale dönmen,

yanlarında kalman için zorluyor seni,

sinsi, ısrarcı, karşı konulmaz... 

Hâlâ yağmur yağıyor,

böyle gönülsüz, duygusuz çiseleyerek

ve yine melankolik

ve aynı tekdüze melodi ile... 

''Dünyada hiçbir şey yok aslında...''

diyerek doğruluyorsun

zaten seni kabul etmeyen yatağından,

''...karşıtı kadar güzel,

karşıtı kadar arzu edilmeye değer olmasın,

mutluluk bağışlamasın...'' 

Yeter ki evrenin kucağında

tek başına süzülebilmeyi öğrensin insan; 

yaşamak mutluluk o zaman,

ve ölmek mutluluk...