30 Ekim 2015 Cuma

DAMDAN DÜŞENLE SOHBETLER

   Bazı elektroniksel garipliklerden dolayı sayfadan yayın yapmakta sıkıntı çekmekteyim. 
(DAMDAN DÜŞENLE SOHBETLER ÇIKMIŞ KOŞ!!)
Tam performansla yazım işine girişene kadar   kendimi hatırlatmakla yetinmem gereken mecrada şu an; 
eline mikrofon alıp ''Ses, bir ki...'' 
(İMZA GÜNÜNDEN BİR HAYRAN)

diyen bir deneyselci psikolojisinde 
sadece sayfanın size ulaşıp ulaşamadığının kontrolünü yapmak derdindeyin...
Resim yazısı ekle

   Yoksa manyak şeyler yazacağımdan şüpheniz olmanız yine kafanızı karıştıracak...
(BEN BEŞ TANE ALDIM, EVET ;)

   velhasıl  şimdilik sınırlı bu alan içinde görüşmek üzere derken kitabım DAMDAN DÜŞENLE SOHBETLERİN giriş kısmındaki yazıyı paylaşmak isterim sizinle, hazırsanız buyurunuz...

DAMDAN DÜŞENLE SOHBETLER
‘’Yazdıklarımız, bizim yarattığımız eserler değil,
Kazıp çıkardığımız, zaten olan varlıklardır…’’
Stephen KİNG







GİRİŞ
   Bu kitabın yazarı kendini bildi bileli kişisel gelişim kitapları okumakla birlikte ne 150 kilodan 80 kiloya inmiş (hep 80 idi) ne de günlerce aç, sefil kaldığı bir hayat deneyimi sonrası bilge bir şamanla karşılaşıp ondan öğütler dinleme şansına nail olmuştur. Korkunç bir hastalık ya da kaza pençesinde (şükür ki) ölümden dönme deneyimi gibi uç süreçler ardından Nirvana benzeri bir seviyeye yükselip bambaşka biri de olmamıştır. Ya da imkânsız süreler içinde dilekler tutarak milyoner olamamış ve en kötüsü de Oprah Winfrey’in programına da davet edilmemiştir. (Henüz)
   Elindeki kitap çok saygı duymakla birlikte yazar P. nin kitabı ‘Hayatınızı 7 Günde Değiştirin’ ya da S. ’nin ‘Bir Dakikada Hayatınızı Değiştirebiliriz’ ve hatta R. nin ’59 Saniye’ ya da Ş. nin ’48 Saniye’ kitapları gibi (gittikçe kısalan) mucize süreler içinde ütopik değişimler vaat etmiyor üzgünüm.
   Ve yazarının amacı haddi olmayacak bir iddia ile insanlığı kederden kurtarmak ya da Nobel ödüllü bilim insanlarının bile anlamakta zorlandığı kuantum fiziğinin garip dünyasını çoktan çözüp (üstelik) sosyal hayatı açıklamakta kullanan aşırı zekiler gibi ‘’Kuantum Kedisinin Mama Saati’’ benzeri bir kitap okutmak hiç değil.
  Ama sevgili arkadaşım bu kitap; Aytmatov’un, ''İnsan bugün kendisini olduğu gibi kabul eder; ama onun tabiatında yarın başka biri olmak vardır.''sözünü odakta bulunduran, Johann Pestalozzi’nin, "Yaşamımda edindiğim en büyük bilgi şudur; Kendi kendine yardım etmeyi bilmeyene, hiç kimse yardım etmez." tarzında değişim için ilk şartın ‘kişinin hazır olması’ olgusuna inanan ve sonuç olarak Huxley’in; "İnsanın tüm evrende kesin olarak düzeltebileceği tek bir şey vardır; kendisi." deyişi ile değişimin öğrenme ve deneyim ile gerçekten de mümkün olabileceğine yürekten inanan bir mantıkla yaşanmış ve yazılmıştır.
     Kitabın yazarı bibliyoterapi ve bilme erdemlerine güvenen ama okuruna gül bahçeleri vaat etmeden ve ayakları yere basarak, atıldığı yaşam kıyısında nefes almasına yardımcı olduğunu gördüğü kendi hayat deneyimlerini, kendi tarzıyla ve mümkün olduğunca araştırma ve hikâyeler ile destekleyerek sunmaya çalışmaktadır.
   Yalnız olmadığın (ve olmadığım) tezi ile yola çıkan yazarın tek amacı varoluşsal problemlerle boğuşan insanlara aslında ne kadar normal olduklarını damdan düşen insanlara ait hikâye ve araştırmalar yolu ile anlatabilmektir ki damdan düşmeden önlem almak mümkün olabilsin…
   ‘’Dünyada adamakıllı tanımak istediğim tek kişi benim…’’diyen Oscar Wilde ile aynı kafadaysan, elindekinin doğru kitap olduğunu söyleyebilirim...



21 Ekim 2015 Çarşamba

BİLİNMEYEN NO: ?

GALATASARAY BENFİCA MAÇI HANGİ KANALDA SAAT KAÇTA...
GALATASARAY BENFİCA MAÇINI CANLI YAYINLA BURADA... 

YA DA MAKYAVELİZM 
   'Noldun kardeşim? delirdin muhtemelen...' dediğinizi duyar
MAÇTAN CANLI GÖRÜNTÜLER...
gibiyim ve fekat bu karşılaştığınız tarihi sahne tam olarak Kapitalizm denilen .... şeyin (boşluğu siyasi durumunuza göre siz doldurun) nelere kadir olduğunun bir göstergesi olacaktır benim için ve en azından bugün...
   Nasılını bende bilmemekle birlikte kitabımın reklamını yapmak üzere 'SAZAN AVLAMAK' olarak tarif edeceğim bu yöntemle bu başlığı google dan aratanları ağıma düşürüp kitabımı gösterecek ve sesimi duyurmuş olacağım. (bknz: Makyavelizm)
BAŞKANLA ÇOK CANLI RÖPORTAJ ANI...
  Ayıp ayıp dediğinizi (çok net  ve özellikle maçı aceleyle ararken) duyar gibi olsam da fazla kafama takmadığımı belirtirken şu an taktığım tek şeyle bu günkü trol avımızı beklemek üzere kenara çekileceğim o hal de... 
   Evet asıl soru şu; Bu maçı izlemek üzere beleş kanal arayan Cimbomlu kardeşlerimin (bende Cimbomlu olduğum için kardeş) kitap okuma kavramıyla ne kadar ilgili olabileceğini düşünmekteyim?
   cevap: ???
   Çok da önemli değil, dediğim gibi bu bir sosyal deney...
   (''he dayı he'' diyen arkadaşlar ayıp ediyorsunuz :@ )


20 Ekim 2015 Salı

BİLİNMEYEN NO: 165

VAZ MI GEÇİYORUM, VARLIĞINDAN ? TEDİRGİNİM ASLINDA, YA BAŞKASINI SEVERSEM ?
İNAN O ZAMAN SENİ HAYATIM BOYUNCA AFFETMEM...
YA DA SAVAŞIN ANLAMI

KATLANMALI
   Kabil kardeşi Habil'i öldürmüş olsa da sonuçta ve en sonunda Tanrı yine de onu bağışlamıştı...
   Olabilecek en kötü şeyi yapmış  veya başına gelmiş olsa bile fark etmiyor aslında geçip gidiyor en sonunda, rüzgara karışıp kurumuş ağaçlara doğru çekilen bir sigara dumanı gibi her şey...
   Yaşamak sadece katlanmak anlamına geliyor aslında ya katlanır ya da sonsuz acılar içinde ve dipsiz kuyularda fink atan (uçucu, rüzgara azat etmediğin) sanrılarınla baş başa onların kölesi olur çıkarsın...
YA DA İZİN VERMELİ
   Söylemek istediğim katlanma meselesi aslında ya da s*ktir etme...Tercihinin olduğunu gösterir bu ve ille de o fazla duyarlı tipler gibi acılarını sonuna kadar yaşaman gerekmediğini anımsatır...
   Demek istediğime Kafka (büyük melankolik) en iyi örnektir galiba; 
   Kafka 1. Dünya Savaşı içinde yaşadığı halde ünlü güncesinde savaştan hiç bahsetmez.
KUYRUĞU DİK BİR KEDİ
   Elbette ki savaşı (bu kadar büyük bir olayı) önemsemediğinden değildir bu sadece (senin de başına gelen ve dünyanın sonu saydığın gibi) ; bazen çok önemli görünen olaylarda hiç bir (insani) şey olmamasından ya da gereğinden fazla anlam atfetmeye gerek olmamasındandır...
HER ŞEYE RAĞMEN YIKILMAYIP
   Romanya cephesinde iki ihtiyar karı kocayı anlatır sadece; adam karısının gıdısını okşamaktadır...
   Bütün 1. Dünya Savaşı budur Kafka için, daha fazlası değil...
   O halde herkesin en az bir trajedisinin bulunduğu bu hayatta kuyruğu dik tutup gezmeli güneşin nerede olduğuna yalnızca kafayı takıp ve onu arayarak;  uzanmak için oraya sadece kediler gibi...
KENDİN OLABİLMEK
 KENDİ DOĞRULARINLA
   Yeterince sakin ve zamanın içinde kalabilirsek eğer gelip gıdımızdan okşayacak ve bizi mırlatacak biri çıkar belki karşımıza...
   Ama anladın sen zaten; savaşın bile önemli olmadığı bu hayatta amaç bu değil aslında; sadece ve sadece sensin...

ÇETİN T.
İLK KİTABIM VE BENİM İÇİN DAHA FAZLASI

19 Ekim 2015 Pazartesi

BİLİNMEYEN NO: 164

ÇEKTİĞİM ACIYA BİR AD TAKTIM; 'KÖPEĞİM' DİYORUM ONA... O DA HERHANGİ BİR KÖPEK GİBİ SADIK, SIKICI, ARSIZ...

SAYFALARINDA KİTABIMI PAYLAŞANLARA...
  Kurmaca bir hayat yaratımı derdinde ve yaşamı kurmacalarda gördüğü şekliyle tecrübe etmeye, o şekle sokmaya çalışan insanlardan isen sen de; Ben, Don Quijote ya da Madam Bowary gibi, trajik sonuçlarla karşılaşman kaçınılmaz oluyor...
   Bu kadar ünlü bir listeye 'Ben' diyerek girecek kadar arabesk değilse de 'yazıp bitirmek', kenara oturup ayak ayak üstüne atıp ve sek martini içme ayrıcalığı da vermiyor insana. 
SANAT İÇİN
   Zaten eziyetli bir süreçten (iğne ile kuyu kazmak; bknz TDK sf:18087) çıkan ve nedensiz bir dürtü (ya da daha dürüstçe; bilinç altının itkisiyle diyelim) yazan, öyle yaşayarak öyle olmaya çalışan birini bir de final de 'Ben bir şey yazdım ahali okuyunuz!' demek zorunda kalması sanırsam çok acınası oluyor ...
   Şu an söylemek istediğim; yazma çabası ( ve hatta sonra yayınlatabilme) ve sürecini yaşayanların çok iyi bildiği haliyle durum şudur ki; bir kitabı yazmışsanız; bunu sizin insanlara gösterebilme gayretinde olmanız olmazsa olmaz bir kuraldır... (Tabi Orhan Pamuk Baba değilseniz) 
KÜÇÜK KARABALIK GİBİ OLUR UMARIM...
   Yılda yaklaşık 50 BİN kitabın yayınlandığı bir sazan havuzunda benim 'DAMDAN DÜŞENLE SOHBETLER'in küçük lepistesler gibi kalmayacağını kimse (yayın evleri bile) garanti edemez...
   Bu durumda yazan arkadaşın imdadına; vefakar, okuyan, cevval ve harika (aklıma gelenler şimdilik bunlar sonra arttıracağım) arkadaş ve tanıdıkları ( ve blog okuyucuları elbet) yetişir ve yazanın yazdığını daha fazla insan en azından görebilmesi için, örneğin Facebook, Twitter... falan  sayfalarında o arkadaşın yazdığına (bknz Damdan düşen...)  yer verir ki bu adamcağız bu işe devam edebilecek şansı ve motivasyonu edinip kuyruğu dik tutabilsin..
VE OKUYANLARI MUTLU EDER
   Velhasılı durumu anlamışsınızdır ki benim lepistes'in bu ara yardıma ihtiyacı var yoksa büyük balıklar arasında görülmeden yem olup (çırpına çırpına diyorum bak) gidecek...
   Amma ki derseniz ki; 'kardeşim seninki 'Küçük Kara Balık' olup (Samed Behrengi) belinde kılıçla açık denizlere kavuşacak ( gerçi sonu iyi bitmiyordu ama?) ona da saygı duyar ve helal derim size; bu Ülkede okuyan ve okutan halden anlayan insanlar var (Öhöm)...
VE DOYURUR:
(NE YAZACAĞIMI BİLEMEDİM BUNA?)
   Yok hala gazı almadıysanız ve hatta ne demek istediğimi dahi anlamadıysanız ne deyim bilemedim size, Allah iyiliğini vermeli bu durumda...
  İşin şakası sayfalarında inatla kitabımın görselini paylaşan, yorum yapan,  cesaretlendiren ve 'iyi olacak koçum her şey' şeklinde ara gazıyla moralimi yüksek tutan tüm arkadaşla selam olsun (cümlenin gelişine bu son denk geldi)
  Bu yazıyı da sayfalarında paylaşacak olanlara şimdiden teşekkürlerimle...


 















17 Ekim 2015 Cumartesi

BİLİNMEYEN NO: 163

İLK KİTABIM YAYINLANDI
DESTEKLEYEN CESARET VEREN ARKADAŞLARA TEŞEKKÜRLERİMLE
GOA YAYINCILIK PRESENT
''DAMDAN DÜŞENLE SOHBETLER''

(okudum ve kafam karıştı)
   Sadece notlar alıyor ve ama sürekli okuyordum. Depresif olduğum tüm zamanlarda, akut sıkıntı ya da insan olmayan insanlarla bir araya gelme mecburiyetlerimde...
   Yazmak? Aklımın ucundan geçermiydi bilmiyorum ama eğer yazarsam o kadar da zor olmayacağının farkındaydım sanki zira arkadaşlarımın (aday) kız arkadaşları için mesela ; romantik bir şeyler karalanması gerekiyorsa ya da yeni tanıştığım birine (ilk gençlik) okkalı ve zekâma (ve elbet aşırı romantikliğime?) dair ışıltıyı göstermem gerekiyorsa (ki hep gerekir) istediğim gibi kelimelerle oynayıp onları (ve fekat devrik) cümleler haline getirebiliyordum...
(Fekat sonra berraklaştı her şey)

   Derken o kitaba rastladım (yine depresifken ki hep öyleyim)... Bundan kurtulmama yardım edecek bir sürü ıvır zıvır arasında çamur içinde parlayan sapsarı altının yankısıydı okuduğum; 'bir ay için 50 bin kelimelik bir roman yaz!' diyordu; iyi hissedeceksin kendini...
   Ve elbette yazmadım...
(Ve olgunlaştım)

  Ama yazabileceğimi fark ettim ve o ana kadar pek çok (klişe) kişisel gelişim kitabı okuduktan sonra bana iyi gelen şeyleri paylaşabileceğimi daha doğrusu kendimce tekrar etmiş olarak daha iyi uygulayabileceğimi  ve ardından bu bloğu açtım...
(arkadaşlarım oldu)

   Yazdıkça sağaldığını fark ettim zehrimin ve en azından sabahları uyanmak için bir sebebim oldu ve derken insanlar bu acemi yazarı okumaya başladılar. (demek ki sınıf gözetmeyen okuyanlar vardı...)
   Bazıları yorum da yaptı ve şaşırttı beni hiç tanımadığım insanlarla kendi hapishanem içinde yan hücredeki birinin sadece sesini duyarmışım gibi...
(Ve oldu işte)

  Duvara tık tık vurarak (harf denilen sinyallaller ile) iletişim kuruyorlardı benimle ve okunabildiğini söylediler yazdıklarımın ve devam edebileceğimi. 
   Oysaki yazdığım onlar için değildi fark etmediler...
   İnsanın okuduğu tüm kitaplardaki bilgiyi bünyesinde bulundurma arzusu aynı kişinin o güne kadar yediği tüm yemekleri midesinde bulundurma arzusuna benziyordu ve yenilen bedensel olarak hazmedilirken okunanların da fiziksel olarak özümsendiğini fark etmişim ve o özütün insanı olduğu kişi haline getirdiğini...
(Aşkı da buldum derken...)

   Velhasıl okumayı kişiyi yazmaya hazırlayan bir süreç olarak gören arkadaşınız okumanın beyni yaratıcılık adına tetiklediğini düşünerek size de aynısını yapmanızı tavsiye edecekti bir çok sefer ve inatla.

   Çok büyük bir oran hayır, beceremem dese de kendi tarzında bir şey karalama yeteneğine sahip hepimizin aslında birer yazar olabileceğini kendi naçizane görüşümle belirtmek istedim hep, ki aynı iddiayı sonuna kadar savunacağım bu yüzden kural şudur bence; okuyabiliyorsan yazabilirsin de. Kaldı ki kimse senden Anna Karenine beklemiyor rahat ol...
(Tüm bunlar onun sayesinde oldu; ÇETİN'İN)

   Bununla ilgili birkaç anektot daha yazmak istesem de tadında bırakma gayretiyle 'okumanın ve yazmanın yalnızlık gerektirdiğini bilen biri olarak' kendiniz ve kitaplarınız (ve kitabım ;) la mutlu günler dilerim size yarına kadar..
 Yeni kitabım vatana millete ve AB'ye hayırlı olsun.. 
  Şimdi çıkıp kutlayabilirsiniz; bugün cumartesi...
(Yazdığı ilk kitabı sayesinde ve elbet onu okumam)