DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Kimine göre,

'hasta ruhun kaçışı'

kimine ise,

'hasta ruhlardan kaçıştır'

yalnızlık...

Yalnızlık,

 çevrende insan olmaması değil yani,

önemsediğin şeyleri

başkalarına ulaştıramadığın

ya da başkalarının olanaksız bulduğu

hayallere sahip olduğun zaman,

hissettiğin şeydir...

Elbette yalnız olmayı beceremiyorsan,

başkalarıyla bir arada olmayı da

becermeyeceksin. 

Zira yalnızlık kadar arkadaş canlısı

bir başka arkadaş

bulamayacağın çok zaman olacak

ve yalnızlık,

hayatına güzellik katacak bazen;

batan güneşte ayrı bir kızıllık,

sisli gecede farklı bir koku...

Aklın ne kadar güçlü

ve ne kadar farklıysan,

o ölçüde yalnızlığın gözlerine akacaksın

bu manada yalnızlık,

büyük ruhların kaderi...

Yaşlandıkça,

yalnızlıkla daha iyi anlaşacaksın fakat

ve yaInız odanda

ikinci bir yaInızIık yansıtacak aynan;

İnsanın, insana verdiği bu en değerIi şeyi...

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

İyi uyuduğun günler,

aslında

en mutsuz olduğun günlerin

geceleri olacak yine...

Hiç kuşkusuz

yatağın dibine kıvrılıp

yatarak geçirdiğin sıcak geceler...

Sonra uyanacaksın ve

birkaç saniye

anlatılmaz bir mutluluk

olacak hissedeceğin...

Sonra mutsuzluğun da uyanacak ardından

üzerine atılmak üzere
pusuda... 

 Senin anlayacağın
 son gününü beklemeli insan
her zaman 
ve mutlu dememeli kendine
henüz ölmeden,
cenazesi kaldırılmadan
kabri içine mutlu kıvrılmadan
uyanmamak üzere....

Zira bütün mutsuzlukların
yokluktan değil,
çokluktan ileri geldiğini
öğreneceksin
tez vakit...

velhasıl 
 en mutlu insanın,
başkalarını mutlu eden insan olduğunu 
ve aksine çok mutsuz olmanın
en güvenilir yolunun da
çok mutlu olmayı
dilemek olduğunu...

Ve Tanrı çoğu kez
mutsuzları bir araya getirecek ki 
dertleri yok olsun
yok görünsün
ya da merhem olsun diye
yaralarına... 

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Tolstoy

Savaş ve Barış'ta

hatırlatacak bir gün sana,

sorgulanmadan yaşanmış bir hayatın

aslında hayat olmadığını...

’'Elma

olgunlaşıp da düştü mü

neden düşer?''diyerek; 

''Topraktan bir güç onu çektiği için mi?

Sapı kuruduğu için mi?

Eti güneşten kuruduğu için mi?

Çok ağırlaştığı için mi?

Rüzgâr onu salladığı için mi?

Yoksa

aşağıda duran bir oğlan çocuğu

yemek istediği için mi onu?

Bunların hiçbiri değildir sebep

ve aslında

hepsi birlikte sebeptir…''

 Velhasıl

bunu

sana şu an yazdığım
kitapta da bulacaksın umarım,

girişe yakın bir yerlerde.

Söylediğim gibi,

tüm amacım

sırrın
henüz çözülmediğini hatırlatmaktır sana
sen onlara bakma
ve

dünyanın hâlâ 
bir oyun bahçesi olduğunu elbet...

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Olur gibi görünmenin

aslında var olmak olmadığını

anlayacaksın,

bilinçli,

tetikte olmadığın

kimsenin gerçek mi

sahte mi olduğunu
sorgulamadığını
hissettiğin anlarda...

 

En iyisini

sonraya saklamaman gerektiğini

öğreneceksin yaşarken, 

yarının neye gebe olduğunu bilmen

imkansız olduğundan ve

kendini,

kendinle zaman geçirmeyi

yalnızlık sanmayacak şekilde 

yetiştireceksin,

hiçbir zaman yalnız olmadığını aslında
öğrenebilmen için...

   Kaybettiklerin de olacak sonunda 

terk edildiğini sanacaksın; 

kaybettiklerinin

kurtuldukların olduğunu anlayamadan 

onlar için üzülürken, 

zira en karanlık zihinlerin

en beklenmedik yüzler ardına gizlendiğini

bilemeyeceksin...

   Hayatın bir yorgan misali

seni ısıttığını söyleyenler kalacak yanında,

ama kısa geldiğini hissettirmeyeceksin onlara.

yukarı çektiğinde ayakların,

aşağı çektiğinde omuzların üşüyecek...

ama zaman

ilaç olacak ve

kıvrılıp içinde yatmanın dahi 

seni mutlu edebileceğini fark edeceksin...

Kesilse de ağaç
filizlenecek yine bir tomurcuk baharda  

 ve onu incitmeden basacaksın artık
aşk ve umuda hamile
karnı burnunda toprağa...

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Önceleri

ölümü çokça düşüneceksin

tüm insanlar gibi, 

uyumaya yakın,

gezinir,

okur 

ya da yerken...

Tüm yaşamının

ölümün hükmü altında

geçeceğini sanırsın ve

bırakmaz bu karanlık 

 bir an olsun...

Ama neyse ki

zamanla zayıflar gölgesi 

ya da

camda yoğunlaşan bir buğu gibi

keskinliğini yitirir... 

Buzlu bir camın ardına bakar gibi yani,

geçmişe bakarsın sonra 

hâlâ bir saplantı olduğunu bilerek ölümün

ama bir düşünce değildir
en azından artık...

Ve camın ardını görebildiğinde de

büyümüşsündür ve

bu dünyanın seni irkilten tarafının

korkunç olması olmadığını anlarsın tam olarak;

korkunç olan

tüm bu korkunçluğun

artık sana olağan görünmesidir;

aldatanların,

sürekli aldatılacağını,

yalancıların,

herkesin yalan söylediğini düşündüğü...

   Acıdan uzaklaşmak;

tanıdığın herkesten gitmektir şüphesiz.

Tıpkı birinin kıymetini anlamanın

en iyi yolunun

onsuz bir hayat

hayal etmek olması gibi...

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Kimsenin tutmadığı gibi elbet

hayat da

verdiği sözleri tutmayacak  

ki umut ettiğinin

ne kadar umut etmeye değmez

olduğunu göstermek için

sana...

   Velhasıl umut ve

umulan nesne

hep aldatacak

uyandırdığı

sahte duygularla kalbini...

 

Sürekli verecek bir eliyle hayat 

diğer eliyle alırken her şeyini.

Kaldı ki

vadettiği cenneti düşün örneğin

ne kadar uzak ne 

kadar imkan ötesi...

 

Demek istediğim

mutluluğu araman gereken yer

ya gelecek ya da geçmiş olacak

bu sebeple,

asla ulaşmanın

mümkün olmadığı... 

Oysaki 'şimdi' denilen

gökyüzünde

altın rengi tek bir serçe.

sadece gölgesine dokunabildiğin...

O halde en mesut ölümü

seçebilmeli en azından insan; 

uzak bir kır yerinde

bir çiçek gibi sakin 

ve bir serçe gölgesi kadar serin,
gösterişsiz...

DİNLE KÜÇÜK KIZ... 

Acı,

sürekli kaçtığın ve

ardından kovalayan olacak,

mutluluk ise

ardından koştuğun ve fakat

senden kaçan bir şey... 

 Demek istediğim

acı

dünya kadehinden taşan ve 

her yerde olan şeydir

temas etmemenin

mümkün olmadığı...

Mutluluk

işte

bu kadeh içindeki

boğulmamak için sarıldığın

sinsi  küçük yılan...

   Nedeni

tüm evrenin

insan için yaratıldığına dair

tiksindirici ve komik

düşüncedir şüphesiz.

İnsan şüphe etse de

tüm bu boşluğun

kendi için var olduğu gerçeğine

sıkı sarılır ille de 

boğulmamak için belki...

 

Ama asıl sorun

evrenin seni fark etmemesidir

zira insan nedir bilmez o,

damarlarında gezinen bu mikroorganizmanın farkında değildir senin anlayacağın ve

insan, aslında farkında olduğu bu

'tanımazdan gelme' mefhumuna

teselli bulabilmek için

sonsuz boşluğu

Tanrılar ve

bizzat kendi suretinden türettiği

Tanrılarla doldurur...

   Sonra  anlamsızlık

aşkla bölünür

kirpik uçlarına kadar ve sırılsıklam.

 ayrılığın ilk günü olur tanışma

ve karanlık yıldızlar altında o ilk gece

katilinle tanışmış olmanın

sonsuz mutluluğuyla çırpınır biçare kalbin..

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Nedir yalnızlığın tanımı veya
Ne istediğini ifade etmek için

doğru sözcüğün

hangisi olduğunu

nasıl bilebilir insan?

Ya da istediğin şeylerin

tümünü aslında istemediğini...

Daha da garibi,

istemediğin şeyleri istemediğini... 

Zira dile getirdiğin an bunları

güneş altında kalmış

deniz anası gibi

erir gider duygular,

çözülür ve anlamsızlaşır
birbaşınalık...

 

   Tıpkı günah düşüncesi gibi.

günah

bana kalırsa,

insanın ahlaki mükemmelliğe ulaşması için

araç olmalıyken 

Tanrıya karşı

görevi yapmamakla eş anlamlı oluyor?

Düşününce gerip
ve anlamsız işte...

Dışarıdan ve

açık bir pencereden izlenmesi gibi insanın belki.

Bir mumla aydınlanmış pencereden

daha derin,

daha karanlık,

daha göz kamaştırıcı olmayan...

Zira güneş altında görülen her şey

bir cam ardında olup bitenler kadar ilginç değil

hiçbir zaman,

yalnız olmayanlara...

Bu karanlık yerlerde yaşar gerçekte insan,

rüyalara dalar,

aşkı hatırlar...

   Peki kim iyileştirir

kim kurtarır bizi

bu karanlık ateşten,

yalnızlığımızdan...

En iyisi anlaşmak ve

kabul etmek midir 

diğerlerin yoz inançlarını...

Belki de yalnızlığına

yüklediğin anlamdır tek sorun.

Aşık olmak gibi,

sanki

  herkes pikniğe gitmiş de

seni evde unutmuşlar gibi yalnız... 

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Dostoyevski

şöyle tanımlar mutluluğu;

'yaşanması mümkünken,

yaşayamadığın

mutluluklar...'

O halde

karar ver ve ruhunu dinle,

zira o

Evrenin

yanan

nefesinden üflenmiştir

ve nefes

sonunda ve

bir gün

kaynağına
geri dönecektir...

Sırf bu yüzden işte;

kimse izlemiyormuş gibi

dans et örneğin,

ve kimse dinlemiyormuş gibi

şarkılar söyle,

dünya,

kovulduğun o cennetmiş gibi yaşa hatta 

ve en önemlisi de

hiç incinmemiş gibi

sev tekrar...

Ve ilk bakışta değil,

son bakışta göreceğini bil aşkı...

yani ayrılırken;

o son anda
nasıl bakıyorsa sana,

o kadar sevmiş demektir seni...

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Sevdandan olsa gerek,

her yol

inatla ona çıkacak...

Yine de

kimsenin

çok fazla sevildiği için

şikayet ettiğini duymayacaksın

ondan dahi 

şımarıkça,

oysa vefasız olmanın

sözlük anlamıdır

sevilmiş olmak...

 Ve biricik acıdır

sevildiğini sanmak,

karşılıksız... 

ve aşk

örneğin
eve ilk kez gelen

o misafir çocuğu gibi

şımarıktır;

kırar,

dağıtır;

hiç bir şey söyleyemezsin...

Aşk

bir etkinliktir senin anlayacağın;

durağan bir şey değil;

sihirli bir şeyin içinde olmak,

ona kapılmak hiç değil.

Aşk'ın
aşkın özelliği,

en genel biçimde yani;

 vermektir aslında herşeyini,

almak hiç değil...

Onu anlamak için

söylediklerinden çok

sustuklarını dinleyeceksin yani,

zira aşk

söylediklerinden çok

gözlerinde yıldızlar gibi titreyen 

sustuklarında gizlidir...

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

   Sadece kendin olabilmenin

mümkün olduğu bir zaman ve

bir yere gitmek

olacak tek isteğin,

 

yoksa da

artık aramak; 

insanlarla bir arada

olmanı sağlayan asıl şeyin

onlardan uzak durman

olduğunu anladığın
bir zaman...

 

   En çok acı verenin

söylediklerin değil

söylediklerinle

söylemek istediklerin arasındaki

uçurum olduğunu görüp,

kelimelerin aslında köprü değil

onlarla aranda

birer duvar olduğunu...

  İki insanın

birbirini bulmasının

onca zor olduğu bir dünyada; 

gözyaşlarının

birer inci olduğunu fark edip,

ağlaman için

aşkını öldürenlere şahit olduğunda... 

  sonra gideceksin herkesten,

sonbahar olacak,

sonra hiç....

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Çıkabilmek için dışına evrenin

kapıyorsun perdelerini

ve dinliyor,

kendinden arınmış bir hiçlikte

sadece kendini yok kılıyorsun aslında...

Her şey

içine

ve çok daha derinlere işliyor

her zamankinden,

ve her şey

orada neler olup bittiğini asla bilemediğin

iç dünyana gidiyor

 peşinen sürükleyerek seni...

Ardında

sayısız tek hücreli,

sayısız yıldız

boşlukta kıvrılarak yanan

binlerce köprü

ve ille de yaşayamadığın aşklardan

koparıyor ilkin

kör bilincini...

Damla damla akarken zaman

artık hiçbir şeye şaşırmayacak kadar

büyüyorsun sonra,

ve deli saçması bir oyunun seyircisi gibi

yanın sıra geçip giden

hayaletlere takılıyor gözlerin,

gözlerinde soğuk çiğ damlaları süzülen...

Geceler en çok da,

onlar üstüne geliyor,

kaçmanın

gizlenmenin mümkün olmadığı... 

 gümüş peleriniyle

yırtarken aydınlığı,

ince siyah bir kan sızıyor rüyana nihayet...

Karanlık sülietiyle

geliyor baş ucuna,

 ölürken aydınlık

titriyor

son bir kelime edebilmek için kulağına;

''Yalan'' diyor ışık

''verdiğimiz umut sana,

aslında karanlıktır sizin tek gerçeğiniz...''

  Ve gece, 

lal rengi rüyalar uçuşurken karanlıkta

öpüyor yanağından şefkatle,

aslında hiç yaşamış 

ve hiç var olmamışsın gibi sıcacık...