DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Önceleri

ölümü çokça düşüneceksin

tüm insanlar gibi, 

uyumaya yakın,

gezinir,

okur 

ya da yerken...

Tüm yaşamının

ölümün hükmü altında

geçeceğini sanırsın ve

bırakmaz bu karanlık 

 bir an olsun...

Ama neyse ki

zamanla zayıflar gölgesi 

ya da

camda yoğunlaşan bir buğu gibi

keskinliğini yitirir... 

Buzlu bir camın ardına bakar gibi yani,

geçmişe bakarsın sonra 

hâlâ bir saplantı olduğunu bilerek ölümün

ama bir düşünce değildir
en azından artık...

Ve camın ardını görebildiğinde de

büyümüşsündür ve

bu dünyanın seni irkilten tarafının

korkunç olması olmadığını anlarsın tam olarak;

korkunç olan

tüm bu korkunçluğun

artık sana olağan görünmesidir;

aldatanların,

sürekli aldatılacağını,

yalancıların,

herkesin yalan söylediğini düşündüğü...

   Acıdan uzaklaşmak;

tanıdığın herkesten gitmektir şüphesiz.

Tıpkı birinin kıymetini anlamanın

en iyi yolunun

onsuz bir hayat

hayal etmek olması gibi...