DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Çıkabilmek için dışına evrenin

kapıyorsun perdelerini

ve dinliyor,

kendinden arınmış bir hiçlikte

sadece kendini yok kılıyorsun aslında...

Her şey

içine

ve çok daha derinlere işliyor

her zamankinden,

ve her şey

orada neler olup bittiğini asla bilemediğin

iç dünyana gidiyor

 peşinen sürükleyerek seni...

Ardında

sayısız tek hücreli,

sayısız yıldız

boşlukta kıvrılarak yanan

binlerce köprü

ve ille de yaşayamadığın aşklardan

koparıyor ilkin

kör bilincini...

Damla damla akarken zaman

artık hiçbir şeye şaşırmayacak kadar

büyüyorsun sonra,

ve deli saçması bir oyunun seyircisi gibi

yanın sıra geçip giden

hayaletlere takılıyor gözlerin,

gözlerinde soğuk çiğ damlaları süzülen...

Geceler en çok da,

onlar üstüne geliyor,

kaçmanın

gizlenmenin mümkün olmadığı... 

 gümüş peleriniyle

yırtarken aydınlığı,

ince siyah bir kan sızıyor rüyana nihayet...

Karanlık sülietiyle

geliyor baş ucuna,

 ölürken aydınlık

titriyor

son bir kelime edebilmek için kulağına;

''Yalan'' diyor ışık

''verdiğimiz umut sana,

aslında karanlıktır sizin tek gerçeğiniz...''

  Ve gece, 

lal rengi rüyalar uçuşurken karanlıkta

öpüyor yanağından şefkatle,

aslında hiç yaşamış 

ve hiç var olmamışsın gibi sıcacık...