DİNLE KÜÇÜK KIZ...

En iyisi

Ay'ın bir köşesine kurulup

izlemek onları ve 

tüm bu kalabalığın

uğuldayan karasinek yığınları

olduğunu görebilmek rahatça; 

dalaşan, dolaplar çeviren,

çalan, sorumsuzca üreyen 

ve yaşlanıp ölen... 

Velhasıl doğmak

başlı başına bir mutsuzluktur,

yaşadığı sürece insanı

bu mutsuzlukla boğan... 

En garibi ise bu mutsuzluğu

bir tek ölümün 

kesip atabilmesi... 

Velhasıl içi insanlarla dolu

büyük evler göreceksin yaşamın boyu,

yine de odanda ve 

bir başına olmak,

Ay yüzeyinde hatta,

 ve bir evde yalnız yaşayabilmek,

yaşamın en kıymetli yanı olacak,

daha doğrusu:

Kimi zaman yalnız kalabilmek

mutluluğun ilk koşulu..

Aslında hiçbir zaman

büsbütün yalnız da değilsindir bu dünyada.

En dibe vurduğunda,

bir çocuğu,

bir genç kızı ve

zamanla olgun bir kadını,

yani kendinin hallerini bulacaksın yanında

endişelenme...

Ve inanma sen onlara...

zira

sevmek,

insanı yalnızlaştırıyor...

Sonra

herkes kalkıp gidiyor,

geriye eşya kalıyor,

bir de

dokunulur derecede soğuk

bir boşluk...