DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Yalnızsın

ve uyuduğun tüm geceleri yine de,

yaşanmamış sayıyorsun,

zira gece demek senin için

uykusuz geçen
gecelerindir... 

Yalnızlık,

'düşündüklerinin

kafanın duvarlarına çarpıp

tekrar içeride kalmasıdır' der

Sartre...

Yalnız bir kadın gibi yürümeyi,

amaçsızca dolaşmayı,

sürtmeyi,

bakmadan görmeyi,

görmeden bakmayı öğreniyorsun bu sayede...

Bir film izliyorsun örneğin;

Taksi Şoförü'nün şöyle dediği:

“Yalnızlık

beni tüm yaşamım boyunca takip etti.

Her yerde.

Barlarda,

arabalarda,

kaldırımlarda,

mağazalarda…

Her yerde. Kaçış yok.

Ben Tanrı’nın yalnız adamıyım...”

Saydamlığı,

hareketsizliği,

varolmayışı öğreniyorsun yalnızlıkta.

Bir gölge olmayı hatta

ve insanlara

sanki hepsi birer
taşlaşmış ağaçlarmış gibi bakmayı... 

Foucault'u hatırlıyorsun

sonra neyse ki.

Şöyle diyor,

aynada üzgün görüp seni;

“Eğer kişi yalnız olmayı beceremiyorsa,

başkalarıyla

bir arada olmayı da

beceremez...”

velhasıl

anlıyorsun ki;

Yalnızlığımızın kalitesi,

gelecekteki

muhtemel birlikteliğimizin de

kalitesini gösteriyor...