DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Herkesin

bir başkasının acısı pahasına

mutlu olduğu bir yaşama

olacak mahkumiyetin ve

en çok da

sahip olmadığın

şeylerden

vazgeçmekte zorlanacaksın...

Gırtlağına kadar

kendi yaşamına gömülmüş,

kocaman,

kirli gri bir duvara yapışmış

bembeyaz bir kağıt gibi

 dökülecek 

içinden çaresiz
acınası kelimeler  

şiir kokan kaldırımlara...

 

Özellikle de

böyle görünce

'neyin olduğunu'

soracaklar sana

ısrarla ve sinsi, 

sanki gerçekten merak ediyorlarmış gibi

zira dinledikten sonra 

ilk sözleri ''Boş ver...''

demek olacak,

deyince
geçecekmiş gibi...

Gözünü açtığın her sabah

aslında günün

dün mü,
yarın mı olduğunu

kavrayamayacaksın çoğu zaman ve

sadece acı çekerek

öğrenilebileceğini öğreneceksin; 

neşe ve sevincin ise

uçucu olduğunu...

Büyük sırrı çözemeyeceksin

anlayacağın  

ama yaklaşacaksın
daha çok yaşadıkça soruyu;

başka yollara saptıktan,

başka kapılara ait başka zilleri çaldıktan,

yanlış evlerde yaşadıktan ve

başkalarının hayallerini yaşayıp,

başka yataklarda uyandıktan,

hayallerini küçümsedikten ve

sonra başka ve yine yanlış
bir kalpte olduğunu

fark ettikten sonra en kötüsü...

Ve hatta

başına gelebileceklerin

 en kötüsü olacak;

yapayalnız hissetmene sebep olan

insanlarla
yaşamaya mecbur kalmak...