DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Zıtların,

aslında ayna görüntüsü olduğundan

bahsedeceğim bir gün sana

ve ölümün iyileştirici gücünden,

ölüm farkındalığının

yaşamı anlamlı kıldığından...

Ve bir gün Beşir Fuat 'in hikayesini

dinleyeceksin benden

ve hatta hikayenin

kendi kanını mürekkep ettiği kısacık finalini... 

Hiç bir ölüm

bu kadar serin karşılanmayacak

morfin ve dört yerinden kesilmiş bileklerin ardında... 

"Ameliyatımı icra ettim. 

Hiçbir ağrı duymadım.

Kan aktıkça biraz sızlıyor.

Kanım akarken baldızım aşağıya indi.

Yazı yazıyorum,

kapıyı kapadım diyerek geri savdım.

Bereket versin içeri girmedi.

Bundan daha tatlı bir ölüm tasavvur edemiyorum.

Kanasın diye hiddetle kolumu kaldırdım.

Baygınlık gelmeye başladı.

Arzu ettim ki

bir insanın öldüğünü

ve ölürken neler duyup

hissettiğini bildirmek suretiyle

insanlığa bir faydam dokunsun... "

Giderken neler hissettiğine dair

kısacık bir mektup... 

Veda mektubu gibi değil... 

İntiharın lanetlendiği bu topraklarda,

daha sonra unutturulmaya çalışılacak bir adamın

çocukça merakı

ve basit bir deneyi gibi daha çok...

Hayatta bundan fazlası değil zaten...