ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Dipte kalan çamurlu kısma geldiğinde anladın,

yatağına sıkışmış,

kendi kendini tüketen bir ırmak olduğunu.

Su gibi,

kendi çukurunda kuruyacağını bilsen de

dışarıya kapanmanın esasen

kendi içine açılmak olduğunu seziyorsun...
Oysa yaşamak için ne işkencelere,

ne acılara katlandığının farkında mısın?

Güneş ışığı,

serin bir ırmak, portakal ağaçları, çam iğneleri, kuşlar,

bir sevgili...

Tüm bunlar bu kadar anlamlı mı gerçekten?
İçinde büyüyen

bir nilüfer çiçeği olsa da

seni yavaş yavaş öldürecek,

yine de hayatın bir anlamı olduğu fikrinden,

sürekli bir anlam aramakla meşgul zihninin hatırına vazgeçmeyeceksin...
O son evrede oturacak ve

beklemek isteyeceksin sadece,

bekleyecek bir şey kalmayana kadar

beklemek...

Gece olsun, saatler vursun,

günler geçip gitsin, anılar silikleşsin... 

Neredesin?

Dünya denilen bu hologram ne?

Seni buraya konduranın amacı,

neden getirdiği, niçin sana danışılmadığı?
Boş yere yanmadığını biliyorsun ama caninin;

ya geleceğe dair bir eksiklikten

ya da geçmişten gelen bir fazlalıktan... 

Derken üzerinde beyaz bir çizgi kalmış

yüzük parmağını

gecenin saçları gibi simsiyah dalgalanan

varoluşa batırıyorsun,

hiçbir şey kokmuyor önce

sadece belli belirsiz bir

vanilya çiçeği üzerine serpiştirilmiş bir tutam zaman...
O yüzden

zamana bırakmaman gerektiğini biliyorsun

zira anladığın kadarıyla

zaman da her şeyi sana bırakıyor ...