ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Bir kemik kadar solgun,

cebinden

nicedir akrep ve yelkovanı olmayan

bir saat çıkarıyorsun.
Toprak nemli,

tıpkı gördüğün kötü rüyalardaki gibi

insanın başına vuran

bir balçık ve

çürümüş kök kokusu...

 
Göz bebeklerinde

cinayet parıltısı var

ve var olmaktan hoşlanan her şeye düşman.

Yeryüzünün

camdan yapılmış olmasını

ve paramparça kırılmasını istiyorsun,

yıldızların tek tek toz olmasını...

Kendi planlarını yaptığını sanıyorsun

kaderin de kendi planları olduğunu unutarak 

ve bu mücadele 

sürekli değiştiriyor seni...

Örneğin gözünün önünde duran

Spinoza'nin Etik'ini okumak yerine

kafanda dönüp duran,

yakışıklı şövalye tarafından kurtarılan

bir prensesin hikayesini okuyorsun bir anda.

Yine de

sakinleştiğin ve bir olduğun,

bu akış anlarında

hercai kalbin ruhunla konuşuyor

"Seviyorum sık sık

 ve aşık oluyorum

elimde olmadan'' diyor, 

''ve üzülen sonunda hep sen oluyorsun.."

az konuşan ruhun

cevap veriyor ona yine, vakur; 

''Sen yeter ki sev...''