DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Uykusuz bir gecenin ardından

izlediğin penceren

yıldızlarla dolu olacak

ve bu kez

dağların ardında görünen

şairlerin sevgilisi dolunay değil,

incecik bir hilal olacak

maviye çalan eflatun kavisiyle...

Oysa sen en çok

yeniayı seveceksin

yeniden doğumu temsil eden;

gelişen, büyüyen,

altın yaldızla boyalı,

kaçınılmaz karanlığı silecek... 

Bitimsiz bir sonsuzluk hissi olacak

yaşayacağın,

önündeki sonsuz evrene daldıkça;

hiç bitmeyen,

hiç geçmeyen bir şimdiki zamanın 

kristalize ve

ılık varlığıyla sarmalanacak ruhun...

İçinde,

ulaşılması zor

ve sadece bu anlarda sesi duyulabilen,

başkalarının biçimlendiremediği

'Sen' le konuşacaksın:

Yakında öleceğini söyleyecek; 

tüm nefes alanlar gibi,

"o halde korkmanın gereği ne?
Bir işe yaramayacak ki

ve örneğin bir kalp krizi olacaksa buna sebep,

korku bunu engelleyemeyecek ki...'' 

"en iyisi" diyor,

"elinde kalan saatleri keyifle geçirmek, 

şimdiye kadar yapmadığın şeyleri yaparak...''
Ve hatırlamak,

'hayatının çok küçük bir kısmının

mutlulukla geçeceğini

ve geriye kalan kısmının

bu kısacık anları hatırlayarak...'
sadece bu...