ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Geriye kalmış azıcık yaşamını,

onunla ne yapacağını bilene dek

saklamayı düşünüyorsun önce

ve ardından çıkıp dışarı,

pamuk gibi devasa,

altıgen kristallerin süzülerek indikleri gökyüzünden,

onları yakalamaya çalışıyorsun

çocukluğundaki gibi ağzınla...

Hava mavi siyah,

tıpkı mavi siyah yosunla boyalı bir akvaryumda

minicik yem pullarını,

kar taneleri gibi nazikçe süzülürken

yakalamaya çalışan pembe balıklar gibi...
Yeryüzünde yaşadığın her mutlu anın,

kederle ödendiğine ispat,

ormanın beyaz derinliklerinde

bin yıllık bir ağaç

devrilirken

sesini kimse duymadığı; 

 'gerçekten ses çıkarmış mıdır?' diye düşünüyorsun

ya da görmediyse kimse onu;

yaşamış ya da ölmüş... 

Yine de özgür olduğunu

artık biliyorsun ağacın

zira sadece yalnızlığı sevenler

özgürdü

ve nihayet buluyorsun

eski tren yolunun

hemen kıyısında can çekişen bedenini...
''Yok olmanın, hiç olmaktan iyi olduğunu''

söylüyorsun

dallarını okşarken

ve yok olmanın en iyi yolunun

bir şekilde gitmek olduğunu...

Kar altında yorgun gıcırdayan raylar

onaylıyor seni

alabildiğine uzanıp

sis içinde 

gitmek fiilinin altını

çift çizgiyle çizerek... 

Her şeyin rengine göre kanadığı bu dünyada

mavi siyah gökyüzü

bembeyaz kanıyor artık

ve yorgun ağacın çürüyen bedeni

çiçek tozları saçıyor

beyaz üzerine kan kırmızı...