ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Tercihin

ya da kaçman gereken bir şey kalmadığında artık taşıyamayacağın kadar büyük

bir uykunun sırtında,  

saatlerce uzandığın 

gözlerin açık bu yerde yani

karanlık tavana bakarken buluyorsun kendini

ve şüphesiz ölünce

tam da böyle görüneceğini biliyorsun...

Üzerinde aydınlanan

gökyüzüne bakıyorsun belki 

aslında orada olmayan; 

pek bir şey görünmüyor,

görüşün hatıralarla buğulanıyor,

zamanın sisi engelliyor görüşünü, gökyüzünü... 

Hissettiğin bu şey ölüm acısı değil,

sadece ayrılığın

atardamarlarında dolanan zehirli düşünceleri... 

zira ölümün acı vermediğini biliyorsun.

Hayatın bizzat kendisi

acı veriyor sadece... 

Öbür dünyaya inanıyor olsaydın eğer

bizzat orada

cehenneme gidecek olduğunu biliyorsun... 

Ve fakat öbür Dünyaya inanmıyor ama

cehennemin varlığına

tüm benliğinle inandığın için 

 sırf bu yüzden yani

öbür dünyada değil de

bu dünyada cehennemi Yaşamaya yazgılısın...
Demek istediğim

kim neye inanıyorsa

öldüğü zaman başına gelecek o;

kaçışın veya 

tam olarak neye inandığının bir önemi yok aslında... 

Yataktan kalkar ve

her zamankinden

daha ağır bir makyaj yaparken

güzel görünmek için aynalara;  

Aşkın, 

bizi olanca çıplaklığımız,

mutsuzluğumuz,

incinebilirliğimiz ve

hiçliğimiz içinde yakaladığı için

öldürdüğünü biliyorsun bu türlü... 

tozpembe yıldızlar saçarak

doğrulurken karanlığa, 

"Bir kadın"

diyecekler ardından senin için,  

kimsenin katılmadığı

ve cehenneminden artık azad olduğun

bir cenaze töreninde,

"O kadar makyajlıydı ki

kimse yok olduğunu fark edemedi..."