ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Yaşadığın her neyse unuttun...

Sanki biri anlatmış ve sen de dalınca dinlemişsin gibi.

Ne olacağı ve

ne olduğun hakkında bir fikrin yok.

Çoktan yaşandı ve unutuldu,

 hepsi bu... 

Yine de belli belirsiz görüntüler var

zihninin puslu kıyılarında ve

Tanrının oyuncak kutusundan henüz çıkmış

gıcır gıcır mavi bir bisiklet.

Her taşın kendi gölgesi yanında

gururla dikildiği bir patika bu,

bir yerlere, bir dağ evine gidiyorsun belli ki... 

Doğru olan tek şey,

her zaman böyle yaşamak değil miydi zaten? 

Dört taş duvarla çevrili bir odada,

duvar kağıtlarının, süslemelerin, mobilyaların,

bütün o ıvır zıvırın gülünç kalabalığından uzak...
Başın üzerinde yağmura karşı bir çatı,

üzerinde soğuğa karşı sıradan bir yorgan,

açlığa karşı biraz ekmek, soğan, süt,

sabahları güneşle uyanmak,

aksamları alacakaranlıkta yatmak,

insana daha fazlası gerekli mi? 

Velhasıl çarparken saçlarına rüzgar

aynı anda hiç böylesine kendinden kopmuş

ve bir o kadar da kendinde hissetmiyorsun kendini ve

buna sebep

o eski duvar önünde

iniyorsun bisikletinden. 

Üzerindeki çatlağı fark ediyorsun,

parmaklarınla usulca dokunurken bu yaraya,

üzerindeki incecik çatlaktan fışkıran minik yoncaları, hatırlayamadığın tüm varlığını

nihayet hatırlatan beyaz eski bir duvar.

Anlıyorsun nihayet ;

eğer duvar bir şekilde kırılmasaydı,

asla yeşillenmeyecekti...