DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Yaşlı bir asmayla gölgelenmiş bir sabah

otururken masanda

sert, dirençli, düğüm düğüm olmuş

dalların çatalında

yuvasını fark edeceksin. 

Pas rengiyle karışık gri bir kumru...

 

Gündüz ya da gece,

her baktığında orada olacak,

kara boncuk gözleriyle

küçük başı solgun

naif kaygılarla oraya oraraya dönen.
Ama nöbetine devam edecek, 

hışırtıyla doğrulup arada bir

başını yaprakların gölgesinden çıkarıp çevresine,

çatılara baksa

ve arada bir incecik

pas rengi bir tüyü ardında bırakarak ve

daireler çizerek karşı çatıya uçsa da...

Velhasıl yalnız bırakmayacak

sen sandığını ki aslında

küçük benekli bir yumurta olacak

onu şiddetle yörüngesinde tutan... 

Kuşun olması gerektiği gibi

davrandığını fark edeceksin o an;

ne bir eksik ne bir fazla... 

İnsan ya da bir canlının 

yeterince gayret sarfetmesi halinde

her şeyi gerçekleştirebileceğini

söyleyen safsatayı düşüneceksin sonra;

ama sarf edilen çaba

hemen her zaman insanı doğal olanın,

cereyanın tersine hareket ettiğinin,

olayları kendi doğal akışları içinde

yönelmedikleri tarafa doğru

zorladığının belirtisi olacak 

ve doğaya karşı çıkmadıkça

hiçbir şeyin gerçekleştirilemeyeceği

belki bir dereceye kadar kafana yatsa da  

bu görüşün yapaylığı

ve sonuçları

en azından çevrende daireler çizerken

bu küçük yaratık

gözünde nefret edilircesine yanlış gelecek nedense...

"Doğal nedir?"

diye soracak

yumurtasından uzaklaşamayan,

O an fark edeceksin

var güçleriyle güneşten kaçmaya çalışan gezegenlerin

melankolik ezgilerini 

kırık kalbinle...

Seni çekmeye çalışan birinden

kaçmaya çalıştıkça,

yapabildiğin tek şey

aslında onun yörüngesinde dolaşmak olacak...