DİNLE KÜÇÜK KIZ...

O

ve yalnızlığın arasındaki

uçurumun tam ortasında

ve her ikisinden de çok uzak, 

hemen karşısındaki bir sandalyede gölgenin,

tabağındaki yemeği

adalar ve

girdaplarıyla uçsuz bucaksız,

okyanuslara ayırıyorsun.

Eski sandalye kürek kemiklerini acıtıyor... 

Yarattığın sensiz dünyayı

masada bırakıp sonra

dışarı atıyorsun kendini

biraz nefes alabilmek için,

ayaklarının altındaki kaldırım

altın rengi yapraklardan oluşan

kalın bir halıyla örtülü... 

Günlerin

göz açıp kapanırcasına hızlı

ve hatta sıkıcı günlerin bile

Yıldırım hızıyla geçtiği zamanları özlüyorsun,

tıpkı hızla geçen bir trenin

aydınlık pencerelerini izler gibi... 

Telaşla uçuşurken serçeler  

muhabbet kuşları gibi

insanların da

yalnız kaldıklarında öldüklerini biliyorsun... 

'Yalnızlık yalnız suçlulara reva görülen,

karşısında titrenilen bir şey olmamalı'

diyorsun sonra

döndüğün masada seni bekleyen

soğuk dünyanın soğuk denizlerinde

salınan naif dalgalar

 akarken vücuduna...