DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Ağlamaya yer kalmadığı için de

gülebilir insan... 

Tam karşında oturan; 

üzgün yüzü, 

başının hemen üzerinde bulunan saatle

aynı hizada olduğu için

her iki şekli birbiriyle ilgili,

bağlantılıymış gibi algılıyorsun.

Saat beşi kırk geçiyor. 

bir şeyler için ne çok geç

ne de erken değil.

Tıpkı altında oturan kadın gibi hüzünlü...

 

Sırf normal görünebilmek uğruna

olağan üstü bir enerji sarf ettiğini

görebiliyorsun;

tıpkı senin gibi...

Küçük not defterine dönüyor

ve tekrar bir şeyler karalıyorsun: 

Masa üzerindeki

küçük kırıntıya kayıyor sonra gözün,

her yönden gelen bir karınca ordusu

ortaya çıkıyor ve

sanki açlıktan ölüyorlarmış gibi

kırıntının üzerine saldırıyorlar.

Muhtemelen

senden başka kimsenin

izlemediği ve

bu  yüzden

gerçek olmayan bir görüntü... 

Seni asıl rahatsız edenin

zaman olduğunu fark ediyorsun sonra.

Ve duvardaki saatin

son derece saçma mekanizması,

ortak bir eksen üzerinde

biri gözle görünür bir hızla hareket eden

üç kargıya benzer iğnemsi şey,

kimsenin doğru düzgün açıklayamadığı bir şeyi

zamanın ilerleyişini ölçüyor...

Neden 12 sayı?

Neden diğer ölçüler gibi 10 değil?

Çünkü diğerleri gibi veya

muhtemelen var bile değil...

Diğer yandan

'Kimsenin,

aşk macerası yaşamak isteyip de

vakit bulamadığını söylediğini

hiç duymadığını'

not ediyorsun.

Zira ne kadar meşgul olursan ol,

o tutkuyu hissediyorsan vakit buluyor insan...

Gözlerini,

karaladığın defterden,

saatin altında oturan kadına kaydırıyorsun tekrar;

olması gerektiği gibi ağlıyor...

Bir şeyi, 

ona hep sahip olduğun için

hiç fark etmediğini anlaman bile 

onu kaybedince oluyor...

Sessizce toparlanıp

masadan kalkıyorsun,

aynadaki görüntün

başının hemen üzerindeki saate bakıyor,

gözlerine dokunup hafifçe mendiliyle

üzerinde pembe bir karınca gezinen defteri kapatıyor...