DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Siyah günlerin ardından

bembeyaz gecelere uyanacaksın... 

Duvar kağıdın

küf lekeleriyle kararmış,

yatağın vadi ve hendekler,

etrafın ise bozulma

ve çürümeyle çevrili.

Camın az önce daldığın karanlığın

yumuşak ve çivit damlalarıyla taşmak üzere

açık unutulmuş... 

Dokuz ay kış,

üç ay cehennemin

en sıcak günündesin

haftanın hangi günü,

uzun zamandır bilmiyorsun... 

Şimşeğin hemen ardından duyduğun 

gök gürültüsü

odanı

cehennemden esen arsız bir 

kükürt kokusuyla dolduruyor... 

Uyku;

kollarına sığınacağın son sevgilin... 

İlk kez 'hiçbir şey' gördüğün,

mutlu bir rüyaya uyanıyorsun bu kez.

Tıpkı bir kan lekesi gibi

yayılıp

annen gibi

sessizce üstünü örtüyor.

'hiç bir şey' kadar güzel,

ölüm kadar güzel...