DİNLE KÜÇÜK KIZ...

 Herhangi bir

'ben' olmadığı

fikriyle uyanacaksın yine

bir bahar sabahı ve

fark edeceksin; 

'bir ben yok ve hatta olmayan bu ben

kendinden dahi yoksun'

derecede yalnız...

Bir davetiye yazacaksın sonra,

bir zaman yolcusu için ama...

Heyecanla çıkaracaksın

yaldızlı eski kağıtlarını ve

yapıştırıp süsleyip

bir başlık yazacaksın

en şık el yazısıyla;

''Eğer Varsam Lütfen Beni Ziyaret Ediniz...''

Bir zaman yolcusu için olacak davetiye ve

telefonundan akıl edip,

bulunduğun yerin enlem boylam

ne gerekiyorsa ekleyeceksin

adres kısmına ki

bulabilsin seni değişen dünyasında... 

Zira

yeterince dayanıklı olursa

davetiyen ve

zaman yolculuğu bulunursa  bir gün 

Einstein'in 'mümkün!' dediği

ve şansına ulaşabilirse davetiyen

bu insanlardan anlayışlı birine sağ salim,

gelip

seni ziyaret etsin diye... 

En sağlamı

ve uzun yıllar dayanacak olmasından elbet 

Joyce 'un Ulysses'i içine yerleştiriyorsun 

onu tam olarak beklediğin günü ve

davetiyeni yazdıktan bir saat sonra,

hava kararırken gelebilmesi için

akşam yemeğine...

Sonra telaşla,

ağırlamak için en iyi şekilde onu,

birer kadeh de gül şarabı dolduruyorsun, 

 gözün saatte...
Halının üzerinden

bir martı gölgesi geçiyor sessiz ve

suskunluğun en derin kuyularından

bir güvercin iç çekiyor

zamansız bir yağmur

kokusuyla dolarken odana... 

Heyecan içindeki küçük ev

teselli vermeye çalışırken sana

seninle birlikte atıyor 'sakin ol' diyen nabzı usulca.
Ve yağmur

camından aşağıya

erimiş gümüş tanecikleri gibi akarken

nihayet kapın çalıyor tam üç kere...
Tıpkı senin çaldığın gibi,

bir uzun iki kısa...