DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Saman yolunda döllenmiş,

Pegasus kanatlı yıldızların

nehir diplerinden aktığı

ve hiçbir şeyin hiçbir şeyle

turkuaz kristalleri içinde karıştığı

birbirinden aslında çok uzak

iki hiçliğin suretleri gibi olacaksınız...

Biri, 'sen' dediğin

ve diğeri çok uzaklardan geldiğini sandığın 

ve halbuki kaderin kör kuyusundaki

gümüş okyanusa yansıyan,

farkında olmadığı

görünmez bir zincirle sana bağlanmış O;

bir aynanın kavuşmaz sınırında... 

Bir ayna elbet,

kalbi görünmeyen,

sen varsan var olan,

sen görürsen gören,

öldüğünde ölen...

Pek çok yalana şahit olacaksın bu uğurda,

sözle, yazı ve resimle.

Fakat en çok da

susarak yalan söyleyecekler sana

gözlerinin en derinine bakıp... 

Geçecek elbet

ve bir gün

soluk mavi bir nokta olmayı dileyeceksin artık...

Yani şu anki varoluşun gibi

boşlukta

kızıl yapraklar misali süzülen bir şey değil,

basit ve tüm bu anlamsız eylemi bitiren,

tanımsız, boyutsuz,

zamansız bir nokta...

yaşam,

yalan

ya da en güzeli

artık aşkı düşünmeyecek kadara

içindeki sonsuzluğa tomurcuk salmış,

uçsuz bucaksız bir dev kadar güçlü,

boyutsuz küçücük bir nokta... 

Sen küçük insan,

belki bu yüzden bu büyük alemin,

ya da her ne diyorlarsa;

evrenin, kosmozun bir minyatürü sayılmaktasın.

Bilinen tüm bu evrende 

küçük bir nokta olsan da

büyük alemin tüm hakikatleri üzerinde yani... 

Bu sebeple belki

büyük düşünürler

aynadaki büyük yansıman olan

bu büyük aleme

insan-ı kebir

yani büyük insan diyecekler...

Velhasıl evrenin

ve Tanrının bir sureti,

küçücük bir noktasın sen 

kimseye ihtiyacı olmayan,

yalnızlık ona mahsus denilen...