DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Yalnızlığının

gölgede kalmış girintilerine

nefes aldırmak için

ve ılık bir rüzgarın estiği yönde

doğduğun harabenin bulunduğu

eski sokağından geçiyorsun bir tesadüf...

Eskiden yaşadığın bir evin

önünden geçmek ve

evin hâlâ var olduğu gerçeği,

o zamandan bu yana

yani oradan başka yerlerde

yaşadığın tüm zamanı

bir şekilde gerçek dışı kılıyor... 

Evdeki her şeyin

mutluluğun ve güneşin

ama aynı zamanda

damarlarında dolaşan deliliğin de rengi olan

sarıya boyalı olduğunu hatırlıyorsun.

Ama yıkıntılar içinde

görünen gökyüzünün zihin açıcı maviliği

bir zamanlar seni koruyan duvarları

huzur verici bir Nil Yeşiline dönüştürmüş... 

Gerçekliğin

zaman sisi içinde bulandığı kaldırımda

ona rastlıyorsun bir tesadüf... 

Hatırlayabildiğin

ve 'ilk aşkın?' diye sorduklarında

cevap olarak içselleştirdiğin...
Konuşmaya çalışmak;

sözcüklerden bir ağa takılmak gibi,

ipler ve düğümlere dolanıyorsunuz

ve her ikiniz de nihayet

özgürlüğünüzü sağlayacak

bir şeyler söyleyebileceğinizi düşünüyor, 

ama konuştukça dolaşıklık

ve düğümleriniz çoğalıyor... 

Bir fırtınanın merkezindeki

durgun ve bomboş noktada

gözlerinin içine bakarak belki ve;

Birden bire değil de

yolarak, acıtarak ve kanatarak

''Neden kanatlarınızı kopardığını''

soruyor... 

Hâlâ konuşurken duyulmaz notalarla

ölü duvarlara takılıyor gözlerin

bir zamanlar en çok kendin olduğun

o dört duvar içine.
Dört bir yanımızı çeviren bu şehir

ve tüm bu duvarlarının,

aslında yaşayanların

mezar taşları olduğunu fark ediyorsun

eski aşkların yaz yağmurlarıyla suladıkları...

Arkanı dönüp eski yaşamın

ve mezarından usulca uzaklaşıyorsun sonra

güneş açan ve yağmur görmemiş uzak düzlüklere...