DİNLE KÜÇÜK KIZ...

İyi bayramların olacak

çocukken geçirdiklerin

en güzelleri

olarak hatırlanan...

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Öleceğiz...

bir mumya derisi gibi çirkin kılıflarımızı

arkamızda bırakarak;

çırılçıplak, cansız
ardımızda yaşam...

Nasıl yaşamalısın peki?"

Nietzche'nin ellerinde,

yaşamları daracık insanlara

bir meydan okumadır bu soru;

"Nasıl yaşanmalı?"

diye soran kadim tarihten miras...

Kendi önüne değerli amaçlar

koyamayan mutsuz ve zayıf bir varlıksın oysa sen, 

Değersiz eylemleriyle 

sürekli yakınan...

Üstelik

Kendini asla erişemeyeceğin aşkın

Tanrılarla cezalandırıyorsun ve

bunların biricik işlevi de 

bu cezalandırmayı pekiştirmek oluyor.

Kendini yaratabileceğin şeylerle değil

yaratmaktan sakınabileceğin şeylerle tanımlıyorsun;

Sen, kendi kendinin inkarısın; 

yanıtsız bırakılan değil

sorulmamış olanı da sormaya da yetkin.

Fakat sorulmamışı sormaya yeltendiğinde

ya derhal susturulacak

ya da zaten oraya ait olmadığın

toplumun kıyılarına sürüleceksin

sadece elma yedikleri için

 kovulanların cezasını çekmek gibi saçma...

o halde

en büyük ve

ilk sorusunu soracaksın bugün, yarın,

ya da ne kadar gerekiyorsa;

''kimsin sen?''

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

 Herhangi bir

'ben' olmadığı

fikriyle uyanacaksın yine

bir bahar sabahı ve

fark edeceksin; 

'bir ben yok ve hatta olmayan bu ben

kendinden dahi yoksun'

derecede yalnız...

Bir davetiye yazacaksın sonra,

bir zaman yolcusu için ama...

Heyecanla çıkaracaksın

yaldızlı eski kağıtlarını ve

yapıştırıp süsleyip

bir başlık yazacaksın

en şık el yazısıyla;

''Eğer Varsam Lütfen Beni Ziyaret Ediniz...''

Bir zaman yolcusu için olacak davetiye ve

telefonundan akıl edip,

bulunduğun yerin enlem boylam

ne gerekiyorsa ekleyeceksin

adres kısmına ki

bulabilsin seni değişen dünyasında... 

Zira

yeterince dayanıklı olursa

davetiyen ve

zaman yolculuğu bulunursa  bir gün 

Einstein'in 'mümkün!' dediği

ve şansına ulaşabilirse davetiyen

bu insanlardan anlayışlı birine sağ salim,

gelip

seni ziyaret etsin diye... 

En sağlamı

ve uzun yıllar dayanacak olmasından elbet 

Joyce 'un Ulysses'i içine yerleştiriyorsun 

onu tam olarak beklediğin günü ve

davetiyeni yazdıktan bir saat sonra,

hava kararırken gelebilmesi için

akşam yemeğine...

Sonra telaşla,

ağırlamak için en iyi şekilde onu,

birer kadeh de gül şarabı dolduruyorsun, 

 gözün saatte...
Halının üzerinden

bir martı gölgesi geçiyor sessiz ve

suskunluğun en derin kuyularından

bir güvercin iç çekiyor

zamansız bir yağmur

kokusuyla dolarken odana... 

Heyecan içindeki küçük ev

teselli vermeye çalışırken sana

seninle birlikte atıyor 'sakin ol' diyen nabzı usulca.
Ve yağmur

camından aşağıya

erimiş gümüş tanecikleri gibi akarken

nihayet kapın çalıyor tam üç kere...
Tıpkı senin çaldığın gibi,

bir uzun iki kısa...

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Onunlayken

sözün,

düşüncelerinin uzak

ve zayıf bir aksi olmasıdır

aşk,

her ne kadar olmasa da söze gerek; 

Zira bir gülümser

ve bulutlar dağılır

tüm dünyada... 

Aksini iddia etseler de,

uçtuğunu sanmak,

ama aslında 

uçuruma yuvarlanıyor olmaktır

aşk... 

Mantıksızdır ayrıca

ve bir deliğe düşer gibi

içine düşülen; 

ama bitmez elbet 

orada sıkışıp, şaşkın 

kala kalmaktır

aşk... 

sıkıştığın bu şeyin içinde

yaşanır

sanırsın

ama aslında

tam olarak,

bile isteye

orada ölmektir aşk... 

Velhasıl kendine sapladığın

bir bıçaktır

aşk

ve ona

seni mahvetme yetkisi verip

bir şey olmayacağını, 

bunu kullanmayacağını ummak

safça...

Ya da

daha iyisi,

gece karanlığında

kendini deniz üzerinde

serbest bırakmaktır

aşk,

kolların ve bacaklarınla dalgalanan bir huzur, 

Lal rengi yakamozlar saçan

bir mehtap,

bulunduğu kıyılara tuz taşıyan

nemli bir meltem... 

Deniz üzerinde hareketsiz,

ağırlıksız ve

uzaydaymış gibi

kendi ağırlığından

kendi varlığından

kurtulmaktır

aşk.

Deniz üzerine kendini bırakmak

ve huzurla

süzülmektir aşk;

ama maalesef

denizin karanlıklarına dönük ve 

yüz üstü olmak...

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Gökyüzü

o gün,

mavi üzerinde

bembeyaz bir leke gibi duran

bulutlarla kaplanacak.

Çok güzel olacaklar

ama içlerinde

tek bir damla yağmur bulunmayacak,

''tıpkı kalbi gibi...'' 

Musluğundan

damla damla beklerken

dolmasını bardağının,

hayat dediğin şeyin

'kendisi'

olduğunu fark edeceksin,

küçücük parçacıkların

sabır ve geçici bir rastlantı sonucu

bir araya getirdiği... 

Tüm bu görünmez ve küçük şeylerin

karşılıklı raksı,

itişmesi ve aşkı

'hayatım'

dediğin şeyi oluşturmakta?
velhasıl  

bir süre daha devam edeceğini

ve sonra bilinmez ve

belki yorgunluk denilen evrimsel bir kural sebebiyle

sen denilen

etkileşimlerin duracağını bileceksin... 

Ve rastlantısal bu sonsuz şey

rastlantı sonucu bir araya gelmiş

 parçacıkları

çözecek ve artık

tüm sorular ve tüm sorunlar bir son bulacak... 

Bütünde tesadüfen mayalanmış

ve varlığının farkındaki bu şey 

kopacak bile isteye ve  

en acısı da bilinçsiz bir rastlantı olmayacak

bu kez dünyaya gelişin gibi,

bir kara delik gibi

göstere göstere çekecek içine

tüm soruları

tüm hiçliği

tüm olasılıkları

yaşanmasa da hiçlikte yeşermiş aşkları 

başka bir mekan ve başka bir zamana...

PAZARLARI DÜKAN KAPALI...

DAMDAN DÜŞENLE SOHBETLER'DEN..

TÜMM KİTAP SİTELERİNDE Kİ AMAZONDA BİLE...

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Tanıdık bir rüzgar esecek

 kuzeyden ve

daha önce karşılaştığın... 

Mevsim ilkbahar  olacak

deli renklerin kaynaştığı

ve sen yine de

yatağına dönmek,

uzanmak isteyeceksin; 

hareketsiz,

hiç kıpırdamadan,

hiç düşünmeden

sadece o ve sen... 

Ta ki

belleğinin sınırlarını aşan

ve özlenene dair tüm anılar 

saten gibi kaygan,

karanlık bir uykuyu

üzerine örtene kadar... 

Uyanacaksın elbet sonra

hep olduğu gibi ama

her dününde

her şeyin

daha güzel olduğunu fark edeceksin

eski bir lanet misali... 

Ağaçlarda müzik,

saçlarında rüzgar

ve uzanan ellerinde eriyen güneş

hep dün

ve hep daha önceki gün

daha güzel olacak

anıların 

altın sarısı çerçeveleri içinde... 

sadece o gün farklı olacak;

sadece

ölümün

bir gün öncesi...

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Çok uzaklarda,

bir kır yerine komşu belki,

gökyüzünün bir uçtan diğer uca

'yıldızların toz zerreleri gibi serpildiği bir gece'

soğuk,

ince bir yağmur yağacak

ağaçlar ve

mezarın üzerine ...

Sıkışan ruhun,

serçe yüreği kadar geniş

bir kulübe içinde olacak ve 

görmeye geldiklerinde seni,

çürümüş yüzlerinden

yağmurlar kayıp akacak

yere ulaşamadan peri tozları gibi dağılan... 

Sana bakacaklar

pencere buğusunun ardında ve 

ter gibi salgıladıkları

yapışkan

ve sapsarı bir soğuk

ağır ağır

yoğunlaşacak odada...

En azından

yüzlerinin olmasını dileyeceksin

başın ellerin arasında.

Şekilsiz ve uçucu varlıkları

içeri akacak

zamanın ters yönünde.

Ayakta,

sessiz ve karanlık

seni izleyecekler olmayan gözleriyle haykırırken... 

''Hatırla!''

 
Hafif

duman rengi bir sis

hayat ve mezarın üzerinden süzülecek usulca...
Yağmurlar yağacak

uzak bir kır yerinde

serçe yüreği kadar geniş mavi bir kulübeye...

Ve

serçeler

gri bir duman gibi uçuşacaklar

yıldızların toz zerreleri gibi dağıldığı gecede...
Hangisi yağmur,

hangisi serçe

ayırt edemeyeceksin....

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Umutsuzlukla cesaretin birleştiği

o maddesiz noktada

donanımlı, 
kültürlü ama mutsuz,

ay yüzlü bir çocuk;

Mehmet Pişkin...

Az sonra

hayatı  sana tekrar sorgulatmak

zorunda bırakacak görüntüler

yani bir intihar mektubu izleyeceksin...

Bir intihar;

kendi iradesiyle ölümü seçmek yani,,

Yaşamının kendine ait olduğu

ve bu yüzden son verebilme yetkisini 

sonuna kadar kullanmak...

   sebebi?

   geçmişi?

   vazgeçme ihtimali?

   Söylenecek söz yok sadece Orhan Veli: 

''Kimse duymadan ölmeliyim

ağzımın kenarında

bir parça kan bulunmalı

beni tanımayanlar

mutlak birini seviyordu demeliler

tanıyanlarsa 'zavallı' demeli

çok sefalet çekti

fakat hakiki sebep

bunlardan hiçbiri olmamalı...

*Mehmet Pişkin'in anısına; Mutlu uyu çocuk...

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Umutsuzlukla cesaretin birleştiği

o maddesiz noktada

donanımlı, 
kültürlü ama mutsuz,

ay yüzlü bir çocuk;

Mehmet Pişkin...

Az sonra

hayatı  sana tekrar sorgulatmak

zorunda bırakacak görüntüler

yani bir intihar mektubu izleyeceksin...

Bir intihar;

kendi iradesiyle ölümü seçmek yani,,

Yaşamının kendine ait olduğu

ve bu yüzden son verebilme yetkisini 

sonuna kadar kullanmak...

   sebebi?

   geçmişi?

   vazgeçme ihtimali?

   Söylenecek söz yok sadece Orhan Veli: 

''Kimse duymadan ölmeliyim

ağzımın kenarında

bir parça kan bulunmalı

beni tanımayanlar

mutlak birini seviyordu demeliler

tanıyanlarsa 'zavallı' demeli

çok sefalet çekti

fakat hakiki sebep

bunlardan hiçbiri olmamalı...

*Mehmet Pişkin'in anısına; Mutlu uyu çocuk...

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Davranışlarının

başkalarına delice gelebileceği

endişesine artık,

aldırmayacaksın...

Tek başınayken örneğin

yüksek sesle

kendi kendine konuşacaksın

ne anlama geldiğini bilmeden.

Zira

bunun

meleklerle konuşmak için

en iyi yol olduğunu fark

edeceksin elbet bir gün...

Bu yüzden

şansını deneyeceksin

duyurabilmek için kendini... 

Başta

söyleyecek şeyin yokmuş gibi gelecek, 

anlamsız gevezelikler sayacaksın bunları ve 

aklına yatmayan şeyler duyacaksın

muhtemelen kendinden... 

Ama bir gün değişecek sesin,

duyulabilen,

duyulmuş kadim sesler gibi.
Ve artık ilahi bir güç

sözcüklerine aracılık edecek

ve sen de ona...

Onlarsa deli diyecekler sana

bir peygamber kadar, 

onların olamayacağı kadar deli...

DİNLE KÜÇÜK KIZ...

Ve sadece bir şiir okuyacağım

bir gün sana

ama her zihnin alacağı şiirler olmayacak bunlar

sadece sorgulayan bir akıl

düşünüp yazabilecek bu şiirleri;

örneğin Cesar Mendoza'nın

Acı çekene Saygı 

şiirini...

...

Tanrı’yla aynı fikirde değilim

İntihar edenlerin

Cehenneme gideceği konusunda...

Kainatın yaratılışına,

Katılmaktan bıktığında ruhum

İntihar edeceğim bende

Denenmemiş bir yolla...

Nerdeyse bütün akıllı kalpler

İntihar edip

siktir çekmiş yeryüzüne

Ben ateist değilim,

babasıymış gibi

Tanrı’ya küsen bir çocuğum,

Eğer Tanrı intihar edenleri ve Nietche’yi

Cehenneme gönderirse

Cehennemde yanmayı tercih ederim bende

Tanrı dürüstlüğü sever...

Tanrı’nın hayal gücünü beğenmiyorum...

Ben Tanrı olsam

Peygamberler göndermez

Direk konuşurdum insanlarla.

Ben Tanrı olsam

Hitler’i iyi kalpli bir Yahudi olmakla cezalandırırdım.

Yahut yetenekli bir yazar yapardım onu

İçindeki kötülüğü insanlara değil

Tuvallere boşaltırdı...

Ben Tanrı olsam

Devletler yok olur

Gül kokulu bireyler var olurdu sadece.

Atlar çılgın zamanlar koşardı.

Ben Tanrı olsam

Düşünce gücüyle herkesin

İstediği karakter olmasını sağlardım.

Dünya bir şiirin,

Yaratılım sürecine dönüşürdü böylece

Ben Tanrı olsam intihar ederdim

insanlarla birlikte

Acı çekmeyi öğrenemediğim için...