ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Bitimsiz bir yeşillik içinde yol alan bir trenin

birkaç yolculuk kompratımanında olacaksın bir gün...

Vagonun tekerlekleri hızla sürtünürken raya

gür ve çirkin sesiyle derin,

derin bir sessizlik,

raylardan gelen tıkırtı

ve camdan görünen manzarayı,

camda görünen aksinle bakışarak düşüneceksin,

kitabını okumaya ara vermiş,

bakışların doğada...

Düşüncelerin kaybetse de güçlerini 

bir manzara canlandıracak her sefer onları yine.

Müzik gibi olacak yani, müzik ve manzara.

Sürekli iş gören, telaşlanan, mızmızlanan aklını

ve onun herşeyde bir kusur arayan ve bulan kısmını,

özellikle dinlemeyi bırakacaksın nihayet...
Moralin bozuk olacak belki

ve en moral bozucu felsefeci Schopenhauer okuyup

daha iyi hissettiğini fark edeceksin kendini...
Zira böyledir hayat :

huzurluyken

hüzünlü tablolar yansıtacak hüznünü bir ayna gibi,

ama ışığın çoğunu da kırıp zayıflatarak

ve üzgün olduğunda üzgün kitaplar

teselli verecek sana daha çok.

Sarılacak, sevecek kimsen olmadığında ise

yalnızlık kokan ve kimsenin uğramadığı, yıkık, virane parklara düşecek yolun farkında olmadan...
Yine de...

Sırf salıncaktan düştüğün için

tüm parklara küsmediğini hatırlayacaksın

usul usul salınırken...