ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Aklın ermeye başladığında

patikadaki 'yaşam' yazısını fark edeceksin

binlerce ok ve binlerce seçenekle görünmez ufukları gösteren

ve ardında erişilmez

nazlı ve içten bir ormandaki pek çok gülün kokusuyla

sarmaş dolaş, esip gelen bir ezgi...

Vicdan rahatsızlığının hissedilmediği bu dünyada

ruhunda beliren 'devam et'  sesine kulak vereceksin,

zira uzun zamandır ilk defa

çekip gidersen nasıl bir gecenin

beklediğini seni bileceksin seni,

tüylerin diken diken ve hatta belki de daha kötüsü...
Asıl ki, yazgınla bir olduğun bu an,

farkına varılmaksızın bir tan vakti 

gökyüzüne yayılan

bir kırmızılık gibi ağırbaşlı ve soğuk,

yüzünde yavaş büyüyen,

büyüdükçe ısınan bir gülümsemeye dönüşecek...

Tanıyacak kendini ve yalnızlığın alındığında;

önündeki süt aniden çekilen bir sokak kedisi gibi aç,

ve belki, gücü damarlarından çekilmişçesine

çaresiz kalacağını fark edeceksin

ki karanlığın yaklaştığı bu patika

güneş gibi aydınlık olacak yalnızlığıyla yasayabilenlere...

Batarken güneş,

dinlenmek için varoluşun gölgesine sığınacaksın

ve ömrün boyunca, bu yaşına kadar yani

aklının başından gitmemesi için

verdiğin uğraşla övüneceksin;

basit, derinden tiksindirici, dehşet içinde

ve tüm bu saçmalığı göğüsleyebildiğin için... 

Sorgulayınca insan olmanın gereği,

anlamsızlıkların anlam denilen ulu kapının

anahtarları olduğunu anlayacaksın

dalarken ölümün kız kardeşi uykuya...

Önlerine gece, gündüz

ve doğmamış ruhları katmış çobanlar

görmezden gelerek geçecekler önünden,

kendi gürültülerinden başka her şeye kulakları kapalı...