ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Bir yerlere doğru yolculuğa çıkmaya dair

umutsuzca bir hasreti anlatan 

sözcüklerle, beyaz sayfa üzerinde

parkta koşuşan çocuklar gibi tepinen,

hepsi birbirinden tehlikeli fiillerle silahlanmış

cümleler yazıyorsun. 

Pencereni açmak,

direklerini pervaza dayamak, caddeyi izlemek

ya da saatlerce basit bir Anadolu kilimi üzerinde

yorgun siyah bir köpek gibi yatmak iken

tüm amacın, anlıyorsun, 

asıl sıkıntının sana yolladığı son (ilk) mektup olduğunu...

Açılıp kapanmaktan kat yerleri yırtık

güneş asıl rengine azıcık sütlü kahve katmış:

Sorun 'yazdıklarının mükemmel olması' 

ve biliyorsun,

gerçek aşkın bu kadar tutarlı olamayacağını,

sözün aşk karşında dengesini kaybedeceğini,

tutkunun söz söyleme yeteneğinin çalımına takılacağını, gerçek aşkın dilinin tutuk,

beceriksiz ve aciz olduğunu...

Ve gözün tavanda gittikçe büyüyen bir karaltıya takılıyor, kimsenin görüp fark edemeyeceğinden emin olduğun şizofrenik bir evren kadar büyük,

tanımsız bir nokta kadar,

doğru kadar,

düzlem kadar,

geometri kadar saçma..
Karaltının 'kendi için' olduğunu,

saatlerce içinde yürüyüp de

kimseyle karşılaşmadığın zaman anlıyorsun.. 

Ve nihayet; bir yazarla karşılaşıyorsun içindeki içeride,

adını çıkaramadığın, kendi kendine söylenen:

soğuk diye bir şeyin olmadığını söylüyor ilkin umutla,

soğuk, sıcağın olmaması ve

karanlık da yok diyor sonra aslında,

o da ışığın olmamasıdır.

Yani var olan ve var olmayan, aynı şey...
Peki diyorsun sonra, biraz ümit, bir cesaret,

Ya yalnızlık?

Yalnızlık yok diyor.

Yalnızlık senin yokluğundur...