ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Koltuğunda izlediğin güneşi göremediğin

yoğun, ağır, bulutlu günlerin de olacak,

devam ettirmenin anlamsız geldiği

ve en kötüsü elbet;

ardarda gelmesi bu günlerin...

Yine de yağarken yağmur,

kucağında mırıldayan kuru bir buluta sarıldığın için

şanslı hissedeceksin kendini.
Yağmur altında dans eden bir kız çocuğu göreceksin sonra belki 19 unda ve deli sanılacak,

müziği, yağmur sesini duyamayan

zavallı bağnazlar tarafından:

beyinleri gözbebekleri olan, aydınlık gördükçe küçülen... 

Onu hatırlatacak

ve Fransızcada 'özlemek' yok

'eksik kalmak' fiili var deyişini.

Ona; onu özlüyorum demeyecek,

beni eksik bıraktın diyeceksin

bir daha karşılaşırsanız eğer...

Velhasıl asıl derdinin

'içinde, anlatamadığın

belki bu yüzden  yaşanmamış hikayelerin' ve onları saklaman, paylaşamaman, yaşayamamanın

sıkıntısı olduğunu anlayacaksın.
Kahvenden büyük bir yudum alıp,

camda akan yağmur izlerini,

açtığın atlastaki nehirlerle eleştirip

Nil nehrini bulup, sevineceksin sonra...
Ölüme yakın bu hastalıklı varoluş içinde

bizzat ölümü toz pembe göremeyenlerin

renk körü olduklarını not edeceksin 

duvarlarındaki diğer şiirler arasına. 

Daha önce,

Tüm evrenin bir tabut içi kadar boş,

bomboş olduğunu yazdığın yerin

hemen altındaki boşluğa,

ellerin titrek ve gözlerin parlayarak ekleyeceksin; 

evrenin bu tabut kadar boş varlığı

sadece senin ölümünle dolabilecek bir gün...