ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM

Duvarlarından soyulan boya parçalarını

koparıp eteğinin cebine koyuyorsun,

yanlarında cepleri olan bir etek.

Duvarların yukarısı en sevdiğin menekşe

ya da melankoli sarısı,

aşağısı içtiğin dumanı

seninle soluyan, kuru bir duman rengi.

Duvar önündeki kitaplıkta,

sana aldığı kitaplara bakıyorsun,

daha doğrusu tüm kitaplarına...
İlk sayfaya adını yazmışsa

ki yeni bir kitap aldığında hep yapardı bunu,

onu depresif soluklarla ve nabzın kulaklarında

bırakıyorsun...

Bir kitabı açıp da

içinde onun adını görmek

incecik bir sızıyla

el yazısına benzer, kılcal ve alev alev

yaralar açıyor göz bebeklerinde... 

Bir tanesine, hep yaptığı gibi yani ders verir gibi yine;

''Yaşamanın çok nadir rastlanan bir şey ''

olduğunu yazmış,

''çoğu insan sadece var...''

Soluklarını düzenleyip;
''Hayat çözülmesi gereken bir sorun değildi... ''

diyorsun, açık sayfayla, onunla konuşur gibi,

''Yaşanması gereken bir gerçeklik...''

ve ellerin cebinde

uzun süre tek yoldaşın

kurumuş menekşene;

''Birini çok isteme'' diyorsun,

tekrar eski günlerinizde olduğu gibi

sapsarı gülümsesin diye ve

cebindeki sarı yıldızları serperken üzerine,

''Önce o

ve sonra da her şeyin çok az kalır... ''