ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

İnsanların iki yüzlülüğü sana da buluşacak elbet ve

ilkin bir orta okul kitabında rastladığın;

hiçliğin tam ortasında,

yapayalnız mavi beyaz bir bilye gibi salınan Dünya'nın,

 korkunç çölleri de görünen Ay yüzeyinden çekilmiş

o fotoğrafını hatırlayacaksın... 

Öğretmeninin, eski insanların '' yuvarlak olamaz '' deyişini 

ve ''eğer yuvarlak olsaydı alttakiler düşerdi '' diye inandıklarını söylemesini...

Yanındaki o saf kızın

''peki o halde nasıl düşmüyorlar ''

diye ısrarla sorması,

öğretmen dahil hepinizin ona gülmesi... 

Ve sen de gülmüştün... 

Oysa insanların neden düşmediğine dair

en ufak bir fikrin olmasına rağmen... 

Tüm bunları hatırlatan

muhtemelen kapının çalması ve sen kapından,

şu dışarıyı gösteren küçük cam delik (cam bilye, dünya) olmadığı için dışarıyı göremiyor ve kapıyı açmıyorsun..
Oysa açmadığın kapılar ardında

dışarıdaki yıldızları süpüren yaşlı kapıcıyı,

paspasına sığınmış genç fokları,

kucağında güneşi uyutmaya çalışan küçük kızı,

kapı aralığından sızan,

akvaryumlarından genç denizcilere

ezgiler yollayan denizkızlarını ve

en önemlisi de kapının hemen ardında ve kapını çalan, bekleşen, sabırsızlanan, kanat çırpan,

ürken, kaçan, yıldızıyla uçup geride beyaz bir iz bırakan

 yeni yetme bir sevdayı kaçırıyorsun...

Uzaklaşınca duymamak için artık

kanamaya başlıyor dün çizdiğin

pembe kalemden yelkovan;

ruhuna cüzzamlı bir yara gibi yavaş ve

yalnızlıkla derinleşen saniyeler kazıyarak...
İstemeden var olduğunu biliyorsun

ama asıl anlamsız gelen istemeden ölecek olman...

Olduğun şeyle olduğunu sandığın şey arasında,

hayal ettiklerinle hayatın seni çevirdiği şey arasında

küçücük bir çizgi gibisin

doğum ve ölüm tarihlerinin yazılı olduğu

o mermer üzerinde ve aralarındaki küçük bir çizgi...
Oysa yaşam yalnızca dünya,

yalnızca güneş, bir ezgi,

rüzgar, gökyüzü ve yapraklar olduğu kadar 

yalnızca bir hiç aslında...