ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM

Duvarlarından soyulan boya parçalarını

koparıp eteğinin cebine koyuyorsun,

yanlarında cepleri olan bir etek.

Duvarların yukarısı en sevdiğin menekşe

ya da melankoli sarısı,

aşağısı içtiğin dumanı

seninle soluyan, kuru bir duman rengi.

Duvar önündeki kitaplıkta,

sana aldığı kitaplara bakıyorsun,

daha doğrusu tüm kitaplarına...
İlk sayfaya adını yazmışsa

ki yeni bir kitap aldığında hep yapardı bunu,

onu depresif soluklarla ve nabzın kulaklarında

bırakıyorsun...

Bir kitabı açıp da

içinde onun adını görmek

incecik bir sızıyla

el yazısına benzer, kılcal ve alev alev

yaralar açıyor göz bebeklerinde... 

Bir tanesine, hep yaptığı gibi yani ders verir gibi yine;

''Yaşamanın çok nadir rastlanan bir şey ''

olduğunu yazmış,

''çoğu insan sadece var...''

Soluklarını düzenleyip;
''Hayat çözülmesi gereken bir sorun değildi... ''

diyorsun, açık sayfayla, onunla konuşur gibi,

''Yaşanması gereken bir gerçeklik...''

ve ellerin cebinde

uzun süre tek yoldaşın

kurumuş menekşene;

''Birini çok isteme'' diyorsun,

tekrar eski günlerinizde olduğu gibi

sapsarı gülümsesin diye ve

cebindeki sarı yıldızları serperken üzerine,

''Önce o

ve sonra da her şeyin çok az kalır... ''

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

İnsanların iki yüzlülüğü sana da buluşacak elbet ve

ilkin bir orta okul kitabında rastladığın;

hiçliğin tam ortasında,

yapayalnız mavi beyaz bir bilye gibi salınan Dünya'nın,

 korkunç çölleri de görünen Ay yüzeyinden çekilmiş

o fotoğrafını hatırlayacaksın... 

Öğretmeninin, eski insanların '' yuvarlak olamaz '' deyişini 

ve ''eğer yuvarlak olsaydı alttakiler düşerdi '' diye inandıklarını söylemesini...

Yanındaki o saf kızın

''peki o halde nasıl düşmüyorlar ''

diye ısrarla sorması,

öğretmen dahil hepinizin ona gülmesi... 

Ve sen de gülmüştün... 

Oysa insanların neden düşmediğine dair

en ufak bir fikrin olmasına rağmen... 

Tüm bunları hatırlatan

muhtemelen kapının çalması ve sen kapından,

şu dışarıyı gösteren küçük cam delik (cam bilye, dünya) olmadığı için dışarıyı göremiyor ve kapıyı açmıyorsun..
Oysa açmadığın kapılar ardında

dışarıdaki yıldızları süpüren yaşlı kapıcıyı,

paspasına sığınmış genç fokları,

kucağında güneşi uyutmaya çalışan küçük kızı,

kapı aralığından sızan,

akvaryumlarından genç denizcilere

ezgiler yollayan denizkızlarını ve

en önemlisi de kapının hemen ardında ve kapını çalan, bekleşen, sabırsızlanan, kanat çırpan,

ürken, kaçan, yıldızıyla uçup geride beyaz bir iz bırakan

 yeni yetme bir sevdayı kaçırıyorsun...

Uzaklaşınca duymamak için artık

kanamaya başlıyor dün çizdiğin

pembe kalemden yelkovan;

ruhuna cüzzamlı bir yara gibi yavaş ve

yalnızlıkla derinleşen saniyeler kazıyarak...
İstemeden var olduğunu biliyorsun

ama asıl anlamsız gelen istemeden ölecek olman...

Olduğun şeyle olduğunu sandığın şey arasında,

hayal ettiklerinle hayatın seni çevirdiği şey arasında

küçücük bir çizgi gibisin

doğum ve ölüm tarihlerinin yazılı olduğu

o mermer üzerinde ve aralarındaki küçük bir çizgi...
Oysa yaşam yalnızca dünya,

yalnızca güneş, bir ezgi,

rüzgar, gökyüzü ve yapraklar olduğu kadar 

yalnızca bir hiç aslında...

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Bir yerlere doğru yolculuğa çıkmaya dair

umutsuzca bir hasreti anlatan 

sözcüklerle, beyaz sayfa üzerinde

parkta koşuşan çocuklar gibi tepinen,

hepsi birbirinden tehlikeli fiillerle silahlanmış

cümleler yazıyorsun. 

Pencereni açmak,

direklerini pervaza dayamak, caddeyi izlemek

ya da saatlerce basit bir Anadolu kilimi üzerinde

yorgun siyah bir köpek gibi yatmak iken

tüm amacın, anlıyorsun, 

asıl sıkıntının sana yolladığı son (ilk) mektup olduğunu...

Açılıp kapanmaktan kat yerleri yırtık

güneş asıl rengine azıcık sütlü kahve katmış:

Sorun 'yazdıklarının mükemmel olması' 

ve biliyorsun,

gerçek aşkın bu kadar tutarlı olamayacağını,

sözün aşk karşında dengesini kaybedeceğini,

tutkunun söz söyleme yeteneğinin çalımına takılacağını, gerçek aşkın dilinin tutuk,

beceriksiz ve aciz olduğunu...

Ve gözün tavanda gittikçe büyüyen bir karaltıya takılıyor, kimsenin görüp fark edemeyeceğinden emin olduğun şizofrenik bir evren kadar büyük,

tanımsız bir nokta kadar,

doğru kadar,

düzlem kadar,

geometri kadar saçma..
Karaltının 'kendi için' olduğunu,

saatlerce içinde yürüyüp de

kimseyle karşılaşmadığın zaman anlıyorsun.. 

Ve nihayet; bir yazarla karşılaşıyorsun içindeki içeride,

adını çıkaramadığın, kendi kendine söylenen:

soğuk diye bir şeyin olmadığını söylüyor ilkin umutla,

soğuk, sıcağın olmaması ve

karanlık da yok diyor sonra aslında,

o da ışığın olmamasıdır.

Yani var olan ve var olmayan, aynı şey...
Peki diyorsun sonra, biraz ümit, bir cesaret,

Ya yalnızlık?

Yalnızlık yok diyor.

Yalnızlık senin yokluğundur...

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Koltuğunda izlediğin güneşi göremediğin

yoğun, ağır, bulutlu günlerin de olacak,

devam ettirmenin anlamsız geldiği

ve en kötüsü elbet;

ardarda gelmesi bu günlerin...

Yine de yağarken yağmur,

kucağında mırıldayan kuru bir buluta sarıldığın için

şanslı hissedeceksin kendini.
Yağmur altında dans eden bir kız çocuğu göreceksin sonra belki 19 unda ve deli sanılacak,

müziği, yağmur sesini duyamayan

zavallı bağnazlar tarafından:

beyinleri gözbebekleri olan, aydınlık gördükçe küçülen... 

Onu hatırlatacak

ve Fransızcada 'özlemek' yok

'eksik kalmak' fiili var deyişini.

Ona; onu özlüyorum demeyecek,

beni eksik bıraktın diyeceksin

bir daha karşılaşırsanız eğer...

Velhasıl asıl derdinin

'içinde, anlatamadığın

belki bu yüzden  yaşanmamış hikayelerin' ve onları saklaman, paylaşamaman, yaşayamamanın

sıkıntısı olduğunu anlayacaksın.
Kahvenden büyük bir yudum alıp,

camda akan yağmur izlerini,

açtığın atlastaki nehirlerle eleştirip

Nil nehrini bulup, sevineceksin sonra...
Ölüme yakın bu hastalıklı varoluş içinde

bizzat ölümü toz pembe göremeyenlerin

renk körü olduklarını not edeceksin 

duvarlarındaki diğer şiirler arasına. 

Daha önce,

Tüm evrenin bir tabut içi kadar boş,

bomboş olduğunu yazdığın yerin

hemen altındaki boşluğa,

ellerin titrek ve gözlerin parlayarak ekleyeceksin; 

evrenin bu tabut kadar boş varlığı

sadece senin ölümünle dolabilecek bir gün...

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Lanetleyen, yaralayan, delirten, intihar ettiren

ve ruhuna göbek kordonuyla düğümlenmiş bir iç sıkıntısıyla pencere kenarındaki koltuğuna oturuyorsun:

Kahvaltı yaptığın ve

üzerinde mor sırçadan ince boyunlu bir şişe, 

içinde yapraklarını

uzun zaman önce masaya terk etmiş bir papatyaya;

açtığı fal fısıltıyla duvarlarında geziniyor; öleceğim, öldüm...

Sırtın dik, dirseklerin açık, kolların hafifçe sarkık.

Ruhun,

deri ve kemikten hapishanesi ardında huzursuz.

Üzerinde en sevdiğin büyük mavi çiçekli, krem elbisen...
Önünde yuvarlak bir masa, aşağı incelerek ve

yerdeki daha küçük bir daireye ahşap kollarıyla sarılı...
Batıya dönük pencerenden,

her akşam aynı saatte alçalan güneşi

kahve kupan içine batırıyorsun...
Aynı boğuk manzara içindeki aynı bina,

mutfağının karanlık lavabosunda

'geçmişinden kurtulmak için' olacak,

günlüğünü yakan genç bir kadın;

mutlak son geldiğinde herkesin aynı yazgıyı paylaşacağına dair bir şarkı söylüyor bilmediğin,

bilsen de duyamayacağın bir dilde:

'ister inanan bir aziz ol ister şeytanın soyundan, aynı uçuruma yuvarlanacağını' söylüyor tüm insanların... 

Oysa sen; olduğunla, olmak istediğin kişi arasındaki

uçuruma gerdiğin ip üzerinde

kafanın içine odaklanmaya çalışıyorsun;

tıpkı hayatın gibi karmakarışık...
Sessizlik canlanarak irkilttiğinde anlıyorsun ancak,

kapısını açıp balkon korkuluklarına yönelen kadının

yürüyen bir intihar olduğunu. 

Yaratılmış olmanın,

nefes almanın yetmediğine ispat

ya da tedaviye yanıt vermeyen

bir hasta kadar hüzünlü adımları,

henüz kendisinden başka kimseye bulaştırmadığı ölüme bir sevgili gibi aşağıda bekleyen Arnavut kaldırımlarında

kavuşturuyor mesut ve arınmış,

kan ve damarlardan parmaklıkları dağılmış

ve  bedeninden nihayet serbest kalırken ruhu... 

Gök yüzü daha fazla dolmasın diye kaparken pencereni sabırsız bir temizlikçi kadın,

rüyaların yapıldığı maddeden dokunmuş

mavi çiçekli krem rengi bir elbiseyi,

'artık yok kimsenin ihtiyacı' diyerek çantasına koyuyor,

ürkmüş, rüyalar kadar kırmızı birkaç leke uçup

masadaki papatyaya konarken... 

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Aklın ermeye başladığında

patikadaki 'yaşam' yazısını fark edeceksin

binlerce ok ve binlerce seçenekle görünmez ufukları gösteren

ve ardında erişilmez

nazlı ve içten bir ormandaki pek çok gülün kokusuyla

sarmaş dolaş, esip gelen bir ezgi...

Vicdan rahatsızlığının hissedilmediği bu dünyada

ruhunda beliren 'devam et'  sesine kulak vereceksin,

zira uzun zamandır ilk defa

çekip gidersen nasıl bir gecenin

beklediğini seni bileceksin seni,

tüylerin diken diken ve hatta belki de daha kötüsü...
Asıl ki, yazgınla bir olduğun bu an,

farkına varılmaksızın bir tan vakti 

gökyüzüne yayılan

bir kırmızılık gibi ağırbaşlı ve soğuk,

yüzünde yavaş büyüyen,

büyüdükçe ısınan bir gülümsemeye dönüşecek...

Tanıyacak kendini ve yalnızlığın alındığında;

önündeki süt aniden çekilen bir sokak kedisi gibi aç,

ve belki, gücü damarlarından çekilmişçesine

çaresiz kalacağını fark edeceksin

ki karanlığın yaklaştığı bu patika

güneş gibi aydınlık olacak yalnızlığıyla yasayabilenlere...

Batarken güneş,

dinlenmek için varoluşun gölgesine sığınacaksın

ve ömrün boyunca, bu yaşına kadar yani

aklının başından gitmemesi için

verdiğin uğraşla övüneceksin;

basit, derinden tiksindirici, dehşet içinde

ve tüm bu saçmalığı göğüsleyebildiğin için... 

Sorgulayınca insan olmanın gereği,

anlamsızlıkların anlam denilen ulu kapının

anahtarları olduğunu anlayacaksın

dalarken ölümün kız kardeşi uykuya...

Önlerine gece, gündüz

ve doğmamış ruhları katmış çobanlar

görmezden gelerek geçecekler önünden,

kendi gürültülerinden başka her şeye kulakları kapalı...

Yaşamak  Bayramdır...

(Can Yücel)

Nefes almak bayramdır mesela;

günün birinde soluksuz kalınca anlar insan...

Görmenin nasıl bir bayram olduğunu karanlık öğretir;

sevmeninkini yalnızlık...

Sızlamayan her organ, hele de burun direği bayramdır.

Bayramdır, elden ayaktan düşmemek,

zihinden önce bedeni kaybetmemek,

kurda kuşa yem olmayıp

"çok şükür bugünü de gördük" diyebilmek...

Sevdiklerinle geçen her gün bayramdır.

Yoğun bakımda sancılı geceyi ya da

kangren olmuş bir ilişkiyi bitirmek de öyle...

En acıktığın anda

dumanı tüten bir somunun köşesini bölmek,

korktuğunda güvendiğine sarılabilmek,

dara düştüğünde dost kapısını çalabilmek bayramdır

Bir sürpriz paketinden çıkan hediye,

tatlı bir şekerlemede üstüne serilen battaniye,

saçlarını müşfik bir sevgiyle

okşayan anne bayramdır.

"Ona güvenmiştim, yanılmamışım" sözü bayramdır.

Hiç aldatmamış, aldanmamış olmak bayram...

Yeni eve asılan basma perdeler,

alın teriyle kazanılmış ilk rızkın konduğu çerçeveler,

yüklü bir borcun son

taksiti ödenirken sıkılan eller bayramdır.

Evde yalnızlığı noktalayan insan nefesi,

akşam kapıda karşılayan yavuklu busesi,

sevdalı bir elin tende gezmesi,

nice adağın ardından çınlayan çocuk sesi bayramdır.

Alnı açık yaşlanmak bayramdır;

ulu bir çınar gibi ayakta ölebilmek bayram..

Bunların kadrini bilirseniz,

kıymet bilmeyi öğrenirseniz her gününüz bayram olur.

Meraklanmayın, öyledir diye size deli demezler.

Deseler de böyle delilik,

bayram artığı günlerdeki nankör akıllılıktan evladır.

Her gününüz bayram olsun..!''

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM

Eğri büğrü,

karanlık sokaklardan geçerken dönmek için evine,

gök, dar sokaklarda yükselen binalar arasından

gürleyecek doğurduğu toprağa... 

Uzak tepeler şimşeklerle aydınlanıp

yoluna titreyen çınar ağaçları serdiğinde

bir idam sehpası yada kan sebebiyle paslanmış

sinsi bir giyotinin alt basamağında iki büklüm oturmuş, yüzünü dizlerine gömmüş,

yere kadar uzun darmadağın saçlarından

yağmurlar süzülen Sen'i göreceksin aniden...
Boğazına bağladığı

ejderha dersinden dokunmuş narin örtünün

neyi sakladığını anlayacaksın inceden kan sızarken 

ve en kötüsü olacak kaldırması gözlerini gözlerine...
Hızla kaçarken kendin olanın yürek yankılarından

bastığın çamurlu su 

seni aksedecek aslında kaçamadığın.
Sığındığın,

altından küreklerle kazdıkları bir karınca yuvasında,

çokluk yanına aldığın

Schopenhauer 'in kitabını çıkaracaksın göğsünü yarıp

sakız ve yeşil ruhunun hemen yanındaki... 

Ve rastgele bir sayfa açıp fal açar gibi, 

tüm sevimliliğiyle sana sırnaşan

mavi yapraklı bir unutma beni çiçeğine okuyacaksın

sana okuduğum bir ninni gibi ve anlamak için durumunu...
"Geride bıraktığımız yaşam yoluna dönüp baktık mı,

hele gözlerimizi,

attığımız mutsuz adımlara

ve bunların sonuçlarına çevirdik mi,

falan şeyi nasıl yapıp filan şeyi savsakladığımıza

çokluk akıl erdiremeyiz,

sanki yabancı bir güç

adımlarımızı yönetmiş gibi gelir bize... "

Kitabı kapatıp, örtünce üzerini minik çiçeğin

gürleyerek yerlere yayılan gümüş aynadaki aksinle

ve aynı adımlarla, ölüme yürüyeceksin

onun saçlarından kan

seninkinden masmavi şarkılar söyleyen

pembe elmastan bir yağmur damlası süzülürken...

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM

Çoğu zaman zihnin;

farklı kişiliklere sahipmişçesine çelişik düşünce

ve ruh halleri tarafından işgal edilecek

ve bu farklı haller öyle bir iç akışkanlığı içinde,

en derininde var olacak ki,

kimi kez doğa üstü güçleri suçlamadan

kendini, 'kendin gibi' hisettmediğini söyleyeceksin... 

Gözlerin odada sıkışmış düşmanca boşluğa dikilecek

ve içinde önemli bir şeyi unutmuş

ya da yapmamış olduğuna dair

o tanıdık ve ezici suçluluk...
Öyle ki içinde:

o her zamanki anlamlandıramadığın

'sanki yapacak bir işin varmış' telaşı...

Oysa tek bir kez, sana dayatılan

çürümüş ve kokuşmuş ahlak, gelenek ya da

sadece giysilerinden sıyrıldığında

içinde bulacağını sandığın ateşler içindeki şeytan,

sadece bağlarından nihayet kurtulmuş o kız çocuğunun 

gök yüzüne bağlandığı  ipleri kül edecek...

Ve sen,  

yaşamın sert köşelerine çarpıp duran,

harcadığın tüm o zamanların

aslında seni harcadığını fark etmeyerek yine,

aynı sabaha varacağın aynı uykuya dalacaksın,

seni çocuk gibi sevindirecek

pembe bir şekerle kaplı zehir gibi...
Yalnız sıkıcı insanların canlarının sıkıldığını fark ettiğin

o sabah anlayacaksın ki, gerçek soru; 

'ölümden sonra yaşamın olup olmadığı' değil,

'ölümden önce gerçekten hayatta mıydın?' olacak...

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM

Her şeyin yabancı,

uzak, güzel ve fazlasıyla anlamsız göründüğü,

okul kitapları ya da Kartpostallardan çıkmış

manzaralara benzediği günlerin olacak...

Daha önce bir kez gördüğünü anımsar gibi olduğun

ama gerçekte senle hiç bir ilgisi olmayan manzaralar... 

Tüm o geçmiş günlerin,

olağanüstü güzellikte bir kuş gibi eline düşecek,

ölü bir kuş gibi ve sadece tatlı bir düş.

Üfleyerek, özlediğin,

ve kanatlarındaki tüyleri kabartmaya çalıştığın

tıpkı yine uçacakmış gibi,

ama yaşamayan, gözünü açamayan,

elinden bir kurşun gibi düşecek,

neşe, ışıltı ve ne de sevinç doldurmayan içini artık... 

Sürmeyecek elbet sürmesi mümkün olmayan

ve ne neşe ne de tüm hüzün hikayelerin gibi. 

derken hava ya da güneş ışığında

baharatımsı, güçlü bir tat alacaksın

daha çok solumak isteyeceğin...

Ehlileştirilmiş kestane ağaçlarına ait

altın yapraklar üzerinde yürürken,

cır cır böceklerinin dans ettiği,

ılık bir gecenin koynundan içeri,

tıpkı bir su gibi coşkuyla bırakacaksın kendini

ve tam da o gün fark edeceksin ilkin bir kıyıda; 

ve kıyıya vurmadıkları sürece balıkların

su içinde olduklarının farkında bile olmadıklarını...

Ve ağır ağır 

öldüğünü göreceksin; 

kendi bulunan hiç bir istasyondan yolculuklara çıkmayan, müzik dinlemeyen 

okumayan, bir hayvanın tüylerine hiç dokunmamış ve

gönlünde incelik bulundurmayan

ve riske girmemiş, hiç aşık olmamışların...

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Bitimsiz bir yeşillik içinde yol alan bir trenin

birkaç yolculuk kompratımanında olacaksın bir gün...

Vagonun tekerlekleri hızla sürtünürken raya

gür ve çirkin sesiyle derin,

derin bir sessizlik,

raylardan gelen tıkırtı

ve camdan görünen manzarayı,

camda görünen aksinle bakışarak düşüneceksin,

kitabını okumaya ara vermiş,

bakışların doğada...

Düşüncelerin kaybetse de güçlerini 

bir manzara canlandıracak her sefer onları yine.

Müzik gibi olacak yani, müzik ve manzara.

Sürekli iş gören, telaşlanan, mızmızlanan aklını

ve onun herşeyde bir kusur arayan ve bulan kısmını,

özellikle dinlemeyi bırakacaksın nihayet...
Moralin bozuk olacak belki

ve en moral bozucu felsefeci Schopenhauer okuyup

daha iyi hissettiğini fark edeceksin kendini...
Zira böyledir hayat :

huzurluyken

hüzünlü tablolar yansıtacak hüznünü bir ayna gibi,

ama ışığın çoğunu da kırıp zayıflatarak

ve üzgün olduğunda üzgün kitaplar

teselli verecek sana daha çok.

Sarılacak, sevecek kimsen olmadığında ise

yalnızlık kokan ve kimsenin uğramadığı, yıkık, virane parklara düşecek yolun farkında olmadan...
Yine de...

Sırf salıncaktan düştüğün için

tüm parklara küsmediğini hatırlayacaksın

usul usul salınırken...

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

Dürüstsen ve dünyaya açık,

fazlasıyla aşık olacaksın demektir...

Ve gerçekten seviyorsan artık tüm kalbinle O gün;

mutsuzluğa hazırsın demektir... 

Olan olur da, uyarsa kadere madde,

unutmak için zorlayacaksın kendi kendini tüm benliğinle.

O zaman usul usul yap bunu;

zira aklının tez öldürdüklerini yürek,

özellikle de sırt üstü bakarken tavana bir gece vakti zamansız; diriltecek onu gitmemiş gibi...
Onu sevip nefret etmen

artık bir işe yaramayacak anlayacağın:

ikisi de ona hizmet edecek bir hain gibi.

Sevdiğin sürece kalbinden,

nefretin boyu aklından gitmeyecek bir arpa boyu... 

O yüzden tavsiyem sana

gez gönlünün alabildiğince

rüzgarda sürüklenen bir gül yaprağı gibi

ve gerçek bir aşk hikayesi yaşa eğer şanslıysan

ve mutlu ol.

Ama kendine sakla tüm bunları söze dökmeden.

Zira öğreneceksin büyüdüğünde gün be gün;

insanlar güzel şeyleri hep mahvedecekler...

ÖLÜMDEN ÖNCEKİ YAŞAM...

   Tüm acılar sonunda ödüllendirilir...

  Yani bir ağacın, bir kiraz ağacının örneğin; kıvrılarak kabuğuna tutunması gibi sarıl onlara...

YALNIZ VE SEN

      'Nereden Nereye'nin, Neresinde olduğunu dahi bilmiyor iken, senden istegim; şimdiye göm mezarını ki kalan kısımda görmekten korktuğun uzak olsun gözlerinden..

SEN VE YALNIZ

   Milyon sene evvel doğup, yok olan bir yıldızın kalbinde işlendi tüm zerrelerin ve onlar, sen ve hiçlik harici tüm varlığı kusarken 'bir, evet yalnız 'bir tek' yarattılar sen denilenden...
   Zamanın yok olacağı bir başka büyük patlama anına kadar da olmayacak bir eşin...
   Ruhun ise, benim bildiğim yine; tin denilen ve karanlığı bir an için yırtan bir Yıldırım gibi ışıdı yine o gün damarlarında.            

Maddeden değildi onun varlığı, 

   Ve yalnız hikayelerden vücut buldu tüm atomları...