ÖLÜ ADAM, BEN VE DİĞER HİÇKİMSE...

   BÖLÜM 1:

   DOĞUM

   Aklındaki ilk anıyı düşün?

   Hatırlıyor musun?

(SARILDIN)

  İlk ses?

  İlk görüntü ve belki annen ya da baş aşağı sarkarken sen, yüzünü görmeyip  daha ne olduğunu dahi anlayamadan ve sıcak kozandan yeni sıyrılmışken henüz canını nedensiz acıtan, seni ilk kez ağlamaya zorlayan o ilk kadın; bir hemşire...

   Ya da bir renk belki, karanlıktan aralarken gözlerini dünyaya; beyazlar içinde ve bu yüzden dokunulması yasak ve bu yüzden gözlerini daha da acıtan...

(ARKANDA HİÇBİR İZ KALMADI)

   Renk değilse koku olmalı ve özellikle ciğerlerin, ağladığın ve bu yüzden mucizevi bir itimle temizlendiği ve ekşi, maya kırmızısı ve biraz da kanla rayihalanmış...

   Tüm o; atardamarların, damlayan, tıksıran, gülen ve seninle konuşan ve henüz içinden koparıp almadıkları için  seni bir olduğunuz ve boğuk duyulan ama sesin sandığın belki ve güvendiğin ve bir daha asla aynı yakınlıkta hissedemeyeceğin annenin sesi belki:

   Bir ''hoş geldin bebek'' sözü,

   bir ninni ya da...

   Sadece gülümseme...

  Her ne ise ve her şeyiyle anlatacağım,
  Neden hatırlayamadığını ya da kim olduğunu...
   Daha da önemlisi belki kim olman gerektiği...

KİŞİSEL GELİŞİM/ PSİKOLOJİ (GOA YAYINLARI)