Büyük, büyük yaşamları olan birçok insana denk geliyorsun haberlerde, gazete ya da dergilerde..

 Büyük imparatorluklarını kurarken, işten başka bir şey düşünmeyip ailelerini kaybeden... 

    Karısı tarafından terk edilen, büyüdüklerini göremedikleri  çocukları ile görüşmeye artık yüzleri olmayan..
   Aslında bu durumun büyük imparatorluklar kurmayla alakası da çok fazla değil galiba zira; hayatını ve önceliklerini planlayamayan ve yaşamlarının (ortak çalışması gereken) kulvarları arasındaki dengeyi, (hayatına dair en önemlileri gözeterek ama) listelerinin başına koyamamış herkesin başına gelebilecek normal bir olaydır maalesef bu..

   O halde biraz düşünürsek, önceliklerimiz listesine koyulacak en önemli iki şey (sanırım) önce sağlığın ve sonra da ailendir.  (Ve tam olarak da bu sıralamayla zira; Uçak düşerken önce kendine takarsın oksijen maskesini unutma. Sağlıklı isen yanındakileri hayatta tutman mümkün olur..)
  Sağlıklı bir halde  hedeflerine ulaşırken elbette, yalnız kalmamak için ailenin de yanında olması elzemdir. 

    Bu, harika bir ebeveyn olmaktan daha değerli çok az şey olduğu sonucuna ulaştırır galiba bizi.  Zira çocuk sahibi isen inanılmaz (trajik) bir hızla büyüdüklerini ve bu arada sadece izliyorsan (ve hatta en kötüsü izlemiyorsan ) çok şey kaçırdığın anlamına gelir..

   Dün, tombul yanaklarıyla konuşmaya çalışan Maya, bugün zamanını sonsuz çokluktaki  Pony'lerini eğitip onlarla sohbet ederek geçiriyor. Her gün (beni şaşırtan) ilginç şeyler öğreniyor ve benimle (kafamı karıştıran) sohbetler ediyor. Onun bu kadar hızlı büyüdüğünü görmek aslında biraz üzücü ama bu bir kural ve tüm sevdiklerinle sınırlı bir zaman için bir arada olduğumuzu özetliyor kısaca..

   Demek istediğim salonda yerleri kaplayan çirkin LOL ya da kusursuz görünümlü Barby yığınlarına bastığımda rahatsız oluyorum ama bir gün bu yığının sonsuza dek evi terk edeceğini de çoğu zaman unutuyorum..     

    İstesem de bunları tek tek kaldırıp oyuncak çekmecesine koyamayacağım günler aslında çok uzak değil. Ya da sırtım ağrıyor diye onun için at olmayı ret etmemem çok önemli ama hayatın hay huyu içinde unutuyorum işte; yirmi yıl sonra, en çok istediğim kızımın prensesler gibi sırtımda gezdiği bu günler olacak, eminim, biliyorum.. 

   Tüm yapabileceğim ona ve sevdiklerime kendimi adamayı sürdürmek galiba ve ona ayırdığım zaman konusunda olabildiğince cömert olabilmek . 

   Ona, onda görmek istediğim davranışlar konusunda mükemmel bir örnek olabilmek. Onun bir sanat eseriymişçesine özgün ve kıymetli olmasına yardım etmek ve bunu fark etmesini (her gün) sağlamak.

   Her gece onu sevdiğimi ve çok sevdiğimi söylemek.. 
    Tüm bunları, onun için yaptığımı; tüm kalbiyle gurur duyacağı biri olmak istediğimi ve ben buralardan göçtüğümde kendisine aşık olan ilk adamın babası olduğunu bilsin istiyorum..