BİLİNMEYEN NO: 162
BAZEN BİRDEN BİRE AKLIMA GELİYORSUN,, ÖYLE OLSUN İSTEMİYORUM KASITLI DÜŞÜNMEK İSTİYORUM SENİ*...
YA DA BAŞIN SAĞ OLSUN KAAN SEZYUM
(*Cahit Zarifoğlu)
 |
| bir gün ölmek için her gün yaşıyorsun... |
Uzan zandır mizah dergilerindeki yazılarından takip ettiğim ve maalesef eşini, hazırlıksız yakalandıkları bir beyin kanaması sebebiyle kaybeden Kaan Sezyum ‘un Radikal gazetesinde kaleme aldığı, acının en dibindeki çukurda; kaybetmenin, ölümün, yokluğun henüz o kristalize ağlarla nefessiz bırakan sabahında ne yaşadıklarına dair,, kelimelerin yettiğince tercüman olmaya çalışan bir yazı...
Tıpkı benim yakın bir zamanda kaybettiğime benzer; ayrıntı vermeyecek olsam da can; can dır manasında...
Teselli için söylenebilecek şey; onları sevmeye ve hatırlamaya devam ettikçe sizi terk etmeyecekleri...
***
” … geçen haftadan beri hayatımın pek bir anlamı yok gibi geliyor. Ne
yazılarımı okutacağım birisi, ne sabah güldüğümüz birisi, ne de balkonda
kuşları yemlediğimiz birisi var yanımda. Yok yani, işin en fenası da bu yok
oluşun, tam anlamıyla bi yok oluş halinde gerçekleşmesi oldu. Gayet güzel
 |
| kayıp |
kahvaltı ederken, birlikte Türk kahvesi için tek bir sigarayı ortaklaşa
tüttürürken birden akşam oluyor, evde kimseler yok. Çat! Şimdi evde iki
kişi kaldık, kedimiz tortor da bu vesileyle üzerime kaldı. Yokluk kendisini zamanla hissettiren bir şey. Varken olanı hissetmiyorsunuz, yokken de
olmayanı hissediyorsunuz, garip. Kısa sürede çok üzüldüm.
 |
| özlem |
Üzülmemin sebeplerini düşündüm biraz. İnsan çok sevdiği birisini kaybedince (bence) birkaç şeyden dolayı üzülüyor. Ben artık onunla bi şeyler paylaşamayacak olmama üzüldüm, kumda kendisini temizleyen bir serçe, suyun dibinden giden bi balık sürüsü gördüğümde artık gösterecek kimsem yok. Çok yalnızım ama arkadaşlar iyidir, beni yalnız bırakmıyorlar. Yalnız kaldığınız her an bi takım anılar çıt, çıt ya da güm güm şeklinde kafanızın içinde patlayıveriyor. Geceleri uyumak çok zor, içki de içmediğimden, uyumak için alternatif tıbbın tüm bileşenlerini devreye sokuyorum.
 |
| hatıralar |
Gözlerimi bilinçli olarak kapatmak istemediğimden yapılabilecek en
sıradan şeyi yapıp tv’ye bakarken ekran karşısında sızıyorum. Sabah kalkış
kısmı daha fena uyandıktan sonra yatak keyfi diye bir şey yok, zaten yatakta keyif yapacak bi şey de yok. sabahın köründe kargalarla birlikte oturup bok yemeye başlıyorum ben de. Ne yapalım, hiçbir şeyi değiştiremiyoruz ne de olsa “hayat devam ediyor”; filan diyorlar ama benim için aslında hayat pek devam etmiyor şu sıralar, neyi devam etsin? Benim için hayat yeniden başlıyor şu anda sanırım, hem de sıfırdan.
 |
| beraber yapılanlar |
Sevindiğim şeyler de var, son bir yılı reklam ajansındaki işimden ayrılıp
evde Nursel’le birlikte geçirmiş olmamız beni en çok rahatlatan şeylerden
biri. Ortalama insanlardan çok daha fazla birlikte ve mutluyduk son bir yıl
içinde. Evde sabahtan akşama oturup, ağaçlara bulutlara, tortora bakıp
gülüyorduk, çok mutluyduk, gerçekten. Çoğu insanın yaşayamayacağı kadar mutluluk yaşadım son bir senede. Ne yazık ki mutluluk da elektrik gibi bir yere istiflenmesi zor bi duygu, şimdi o mutluluk anları anı olarak suratıma kapanıyor. Yalnızlığın bir başka karanlık tarafı da ortaya çıkıyor böylece karşılaşmalar.
Sabahtan akşama çevremdeki birçok şeyde birlikte yaşadığım, eğlendiğim ve
mutlu olduğum insanı görüyorum ister istemez, neyse ki şimdi kendisini
 |
| her köşede tuzak gibi.. |
heybeliye bıraktık. Bir süre sonra o da adanın bir parçası olacak, heybeliye
her gittiğimde belki de enseme konan bir sinek, topraktan çıkan bir çiçek, ağacın tekinde ekşi bi erik ya da peşimden gelen yavru bi kedi olacak. Şimdilik beklemekte yarar var, hiçbir şey kaybolmuyor, bu da bir gerçek.
 |
| seni bekler |
Hep çok şanslı olduğumu düşünürdüm, hâlâ da düşünüyorum galiba. Hep istediğim işi yaptım, beni sıkan protokollere, ıvıra zıvıra bulaşmadım, zora gelmedim, her işim iyi gitti ama geçen haftaki bomba biraz fena patladı bende. Şu anda evrensel şans skalasında eksilere düştüm sanırım. Bundan sonrası yukarı çıkış olabilir sadece.
“Küçük şeylerle mutlu olmayı bilmek lazım” gibi zırvalar vardır ya, işte biz
aynen o laflardaki gibiydik, küçük ama mutlu bi hayatımız vardı. Dolaptan
kestiğim bi parça kaşar peynirine sevinirdi, susadığı zaman götürdüğüm bi
 |
| en kötüsü gecelerdir.. |
bardak suyun yüzünde yarattığı mutluluğu görmeniz gerekirdi beni anlamanız için. Sabahları sağlıklı olalım diye tek bi aspirini içip “şimdi mükemmel olduk” diye salak salak sevinirdik. Bahar geldiğinde balkonu çevreleyen ağaçların yaprakları yeşerip her yer yemyeşil olduğunda dünyanın en mutlu ikilisi olurduk. İnsan burnuna çin yağı sürüp uyuyacak diye sevinir mi? bazısı seviniyormuş, o da bana denk gelmiş, şans işi işte.
 |
| bilirsin hatırlayacağını,, |
Bir yandan da birbirimize hiç benzemezdik, zevklerimiz çok farklıydı ama bana her zaman yeni bir şeyler gösterirdi. İnsan olmayı, çevremi sevmeyi nurselden öğreniyordum, daha da alacak çok dersim vardı. Krediler
tamamlanmadan kaçtı gitti, bizim krediler de yandı badem oldu. Daha
öğrenecek çok şeyim vardı.
Beni hayata bağlayan şeydi kendisi o gidince iyice saçma sapan bir insan
 |
| öleceğini sanır ölmezsin |
olacağım gibi hissediyorum, bana kızacak, yaptıklarıma laf edecek ya da
beni çekip çevirecek birisi yok şimdi dımdızlak kaldım evde, bir de
kucağımda tortor var mal gibi salonda kanepede oturuyoruz, ağaçların
gölgelerine bakıyoruz işte.
Durum böyle olunca hayatın da anlamını görmeye başlıyorum ağırdan. Hayatımızın anlamı anılarımızmış, onu fark ediyorum bi kez daha. Güneş doğuyor, güneş batıyor, haberlerde saçma sapan şeyler, iş yerindeki sıkıntılar, kişisel çekişmeler filan acayip fasa fisoymuş, bi kere daha ayılıyorsunuz ama narkozdan hızlı çıkmak da bi kafa yapıyor. Anlamsızlık içinde buluyorum kendimi sık sık. Evinde oturan ve yaşadığı hayatın
 |
| unutulmaz,, |
bomboş olduğunu gören bir emekli gibiyim. Tek farkım çok güzel yaşadım,
geçen haftaya kadar da kazasız belasız geldiydik. N’apalım, piyango bu sefer bana çıktı, yarın başkasına çıkacak, sonraki gün de bir başkasına, çekiliş hep devam edecek.
 |
| tarif edilmez bir acıdır kayıp |
Bi fotoğraf filan koymak istiyordum ama hiçbir şeye bakamıyorum zaten tüm fotoğraflar benim aklımda. zamanla çıt çıt açılıyorlar. Şimdi onlara bakmak için çok erken.
Karşılaşmalar, eşyalar ve yerler en fenası. ama her şey ilk seferinde çok
acıtıyor insanın içini. Aynı yerden ikinci geçişinizde sadece içinizde bi sıcaklık kalıyor. Bakalım ne olacak? Hayatımın en büyük darbesinden sonra ne kadar sıcak beni kurtaracak bilemiyorum. Yalnızlık sıcak bi şey değil, onu çok iyi biliyorum.
 |
| sürekli, hayat devam ediyor deseler de.. |
Geçen hafta tam da şu satırları yazdığım sırada yanımdan gitti, artık yok. yani var ama, yok. üzücü ama gerçek, ne yapalım?
Şimdi arkadaşlarla daha fazla zaman geçirilecek, onlarla da güzel anlar
paylaşılacak, mutlu yaşamaya devam edilecek. Mutlu olmaktan başka
yapacak bir şey yok. yani var ama, yok. ”
(* Umarım onlarla bir gün karşılaşacak bir yer vardır...)
ve bir not: bir daha ki pazatesiye kadar tükkan (büyük ihtimal) kapalı olacak,, biraz gidip kafa dinleyeceğim...
by
 |
| BAŞIN SAĞOLSUN... |
SÖZÜM ÖZÜ:
* ''DAMDAN DÜŞENLE SOHBETLER'' Adlı kitabım bir kaç güne kadar çıkacaktır.
